En toen werd de juwelierszaak van Alfred Burger leeggeroofd...

Een bittere kerst. Inbrekers dringen tijdens de kerstnacht de juwelierszaak van Alfred Burger binnen. En dan blijkt de verzekering óók het schadebedrag niet uit te keren. ‘Ik heb echt lopen schreeuwen.’

 

De deals, daar doet juwelier Alfred Burger het voor. Hij reist de wereld rond, van de Verenigde Staten tot Italië, op zoek naar bijzondere horloges. Een Rolex, Breitling of Audemars Piguet. Trots: ‘Exemplaren waarvan er maar een paar bestaan.’ Zijn tochten gaan langs veilinghuizen of hij komt bij particulieren thuis. Hij kijkt naar de conditie van het horloge, wanneer het is gemaakt, of de originele documentatie er nog bij zit. En dan begint het spannende gedeelte. ‘Om te onderhandelen en tot een prijs te komen die werkt voor beide partijen. Dat geeft een kick. En ja, ik houd van mooie spullen. Wie niet?’

 

Juwelierszaak leeggeroofd

Zijn verworven collectie is te zien in zijn nieuwe pand in Maastricht. Een mini-bunker, al merk je dat niet meteen. Buiten een sjieke zwartmarmeren winkelpui. Daarvoor kleine, maar stevige rampalen. Binnen gaat de bezoeker door twee veiligheidsdeuren. Overal hangen camera’s, de vitrines bestaan uit dubbelglas. ‘Toen mijn vrouw en ik twintig jaar geleden begonnen, stond de voordeur gewoon open. Er hingen niet eens rolluiken voor de etalages. Dat kon toen nog.’

Twintig jaar lang dacht hij: ‘Het gaat wel goed.’ Tot die bewuste kerstnacht in 2018. Burger wordt wakker door de telefoon. ‘Ons beveiligingsbedrijf: dat het politie-alarm in onze winkel is afgegaan.’ Meteen kijkt Burger op de camerabeelden vanuit huis, en ziet twee gemaskerde mannen in zijn zaak. ‘Mijn eerste gedachte? SH*T!!! Ongeloof. Woede. Blijf met je poten van mijn spullen af!’

 

‘Blijf met je poten van mijn spullen af, was het eerste wat ik dacht’

 

Burger en zijn echtgenote schieten hun kleren aan, rijden naar de winkel. ‘We waren flabbergasted toen we binnenkwamen. Je hele hebben en houden op de grond. De vloer bezaaid met scherven. De inbrekers hadden met mokerhamers door de vitrines gebeukt. Ik begon in mijn hoofd al meteen te rekenen. Al gauw wist ik: dit is 1 miljoen euro. Weg.’ Van de 450 horloges in de zaak bleek uiteindelijk een derde meegenomen.

De tegenslag van…Wat doet het met je als ondernemer als alles in het leven ineens tegenzit. Een faillissement, je compagnon overlijdt, je raakt ernstig ziek. In een korte serie vertellen ondernemers openhartig over hun tegenslag en hoe zij er weer bovenop probeerden te komen. Deel 1 en 2 vind je hier. Vond je dit een leuk artikel? Schrijf je dan in voor onze gratis nieuwsbrief ForumAlert en ontvang voortaan al onze leukste en beste verhalen. 

En dan staat in de kleine lettertjes van de polis…

Tijd om te treuren geeft Burger zichzelf niet. Hij schiet in een pragmatische houding. ‘De periode rond kerst is de belangrijkste week voor een winkelier, het is de drukste periode van het jaar. We moesten zo snel mogelijk weer open. Onze voorraad aanvullen. Horloges verkopen, om het verlies op te vangen.’
Om 8 uur ‘s ochtends belt Burger meteen vrienden en kennissen met de vraag of zij een glaszetter kennen. Jazeker, en die komt de volgende dag langs. Op dag twee na de roof is Juwelier Burger alweer open. Business as usual.

Als het nou hierbij was gebleven. Maar nee. Zijn verzekering dekt de schade niet. Die bedraagt 1,3 miljoen euro, maar de verzekeringsmaatschappij wil 250.000 euro uitkeren. Burger: ‘In de verzekeringspolis stond in kleine lettertjes dat we verzekerd waren voor schade die overdag is opgelopen – niet midden in de nacht.’ Burger schopt een scène bij zijn tussenpersoon. ‘Ik heb echt lopen schreeuwen: ‘Hoe kan dit?! Waarom wist ik dat niet?’ Ik heb er een advocaat op gezet, maar dat leidde niet tot toewijzing. Het ging om een keihard contract.’ Uiteindelijk werd ‘uit coulance’ 300.000 euro uitgekeerd aan de juwelier.

 

‘natuurlijk denk je achteraf: stom dat ik er niet meer bovenop zat’

 

Burger last een ‘cooling down’ periode in om deze nieuwe tegenslag te verwerken. Even met zijn vrouw naar Ibiza. Tot rust komen, de gebeurtenissen laten bezinken. Oplossingen bedenken. ‘Ja, natuurlijk denk je achteraf: stom dat ik die verzekering niet elk jaar heb geüpdatet. Dat ik er niet meer bovenop zat. Weet je wat het is, je bent almaar bezig met het bedrijf, met ondernemen. De verzekering is dan bijzaak. Het gebeurt regelmatig dat de verzekeringsagent stopt en je polis doorgeeft aan een ander. Dat is vrij normaal in verzekeringsland. Wel word je daardoor een speelbal van die maatschappijen. Maar ik ben niet de man om te gaan zitten kniezen. Ik heb hiervan geleerd.’

 

Twee grote stappen

Want weer terug in Nederland nemen hij en zijn vrouw twee grote stappen. Ten eerste verhuizen ze naar hun huidige pand, dat ze zo inbraakproof mogelijk maken. ‘Voorheen huisden we in een monumentaal gebouw uit de 17de eeuw, daar mochten we niet teveel aan verbouwen.’ Nee, dan deze winkel. Alles is compleet veranderd, veel geld is geïnvesteerd in de beveiliging. ‘En de zaak is groter. Er is meer ruimte voor voorraad, dus ook meer om te verkopen. Zo hopen we de klap sneller te boven te komen. We zijn op de goede weg, maar we spelen nog lang niet quitte.’

Tweede actiepunt: van de verzekering een hoofdzaak maken. ‘De nieuwe polis heb ik 30 keer nagekeken. Ik heb alle punten dubbelgecheckt onder goede begeleiding van een jurist. Ik laat het niet meer over aan mijn tussenpersoon, denk nooit meer: ‘Dat zal wel kloppen’. Ik heb alle te verzekeren bedragen aangepast. Zelfs mijn plantenbakken zijn nu meeverzekerd.’

 

‘dat constante gevoel van onveiligheid, dat vind ik het ergst’

  

Of hij psychisch een klap heeft gekregen van de miljoenenroof? ‘Je weet dat dit vak extra waakzaamheid met zich meebrengt. Meer dan, laten we zeggen, bij een groenteman. Geen enkele onderneming geeft zekerheid. Als je dat zoekt, moet je in loondienst gaan.’ Dat gezegd hebbende, geeft hij toe dat er nu constant een stemmetje in zijn achterhoofd zeurt dat dit weer kan gebeuren. ‘Ik ben echt geen bang vogeltje. Ik vecht 100 procent voor mijn zaak. Maar ik ben wel alerter geworden. Zelfs als ik naar huis rijd, is het een automatisme geworden om te kijken of iemand me volgt. Dat constante gevoel van onveiligheid, dat vind ik het ergst.’ Bovendien: ‘Kerst is voor ons geen kerst meer. Die dag zal altijd omgeven zijn met een rouwrandje.’

 

En dan toch weer een ramkraak

Toch prijst de juwelier zichzelf ‘gelukkig’. ‘Uiteindelijk ging het om materiële schade. Niemand is gewond geraakt. Niemand is dood – dat kun je nooít meer terugdraaien. Als ooit mijn personeel of mijn vrouw iets zou overkomen, dan houdt het voor mij op. Dat is geen enkele onderneming waard.’

Inmiddels heeft Burger – helaas – zijn eerste vuurproef ondergaan. Eind vorig jaar kreeg de juwelier te maken met een ramkraak. De rampalen hielden de auto tegen, de dieven gingen er als een haas vandoor. Zonder buit. Wel lag zijn – lege – etalage aan diggelen. ‘Maar daar ben ik wèl voor verzekerd.’