Mijlpalen: De ongevallenwet van 1901

In deze serie blikken we terug op de maatschappelijke veranderingen van de afgelopen 125 jaar. Vanaf het moment dus dat de voorgangers van VNO-NCW werden opgericht. In die periode is er echt zoveel veranderd en bereikt. Met ondernemers samen, met de overheid, met de vakbeweging of met ngo’s. Dit keer de Ongevallenwet van 1901.

Alles op deze foto straalt intense hitte uit. Een joekel van een oven gevuld met kokend heet staal wordt omgekieperd. Door een enorme schenktuit wordt de vurige substantie overgegoten in een grote kuip, die met een haak aan een katrol vastzit. De pijpen boven aan de oven zijn roodgloeiend van de hitte. In een grote stoomwolk springen spetters vloeibaar staal uit de kuip op de grond. Zou er daarom zand liggen? Dat is misschien het minst brandgevaarlijk.

De twee mannen steken nietig af bij het gevaarte. Een van hen heeft een metalen staak in zijn handen, handschoenen draagt hij niet. Zijn klompen zullen zijn voeten beschermen tegen de hitte en de spetters. De ander is vast een manager, hoedje op en op veiliger afstand.

Vangnet

De mannen werken bij Hoogovens, het tegenwoordige Tata Steel. Het is 1945 en de gieterij kan eindelijk opstarten na bombardementen door de bezetter. Gestolen spullen zijn teruggehaald uit Duitsland, er kan weer worden gewerkt! 

Beschermende kleding werd dan nauwelijks gedragen, toch was er een soort van vangnet als het misging. Dankzij de Ongevallenwet van 1901 waren medewerkers verzekerd tegen de financiële gevolgen van een arbeidsongeval. Vooruitstrevende ondernemers, zoals de oprichters van VNO-NCW Jacques van Marken (Nederlandsche Gist- en Spiritusfabriek) en Dirk Stork (Stork), hadden daar zelf vaak al een eigen fabrieksfonds voor. Maar met een van de eerste sociale verzekeringswetten was dit voortaan iets waar ook de overheid zich verantwoordelijk voor voelde.

Op de hoogte blijven van onze beste artikelen? Schrijf je dan gratis in voor onze nieuwsbrief.