Schipholtaxi baas Gamis el Bouakili: 'Ik wist dat ik succes zou hebben'

Het zou, het moest, nee hij kon eigenlijk niet anders: Gamis el Bouakili móest ontsnappen aan de wereld van het Amsterdamse Mercatorplein en succesvol worden. En zo begon hij als taxichauffeur bij het bedrijf waarvan hij nu de eigenaar is: SchipholTaxi. ‘Er zijn tijden geweest dat ik mezelf nauwelijks kon uitbetalen.’

Misschien kan de Wassenaarse ondernemer het zich zelf helemaal niet meer herinneren. Maar als hij die dag niet op Schiphol bij Gamis el Bouakili (nu: directeur-eigenaar van SchipholTaxi) in de taxi was gestapt en hem honderduit had verteld over het bedrijf dat hij uit het niets helemaal zelf had opgebouwd, was het leven van El Bouakili wellicht heel anders verlopen. Want die dag maakte hij kennis met een nieuwe wereld. Een wereld waarin mensen rijk zijn, een kast van een huis bezitten, ook zonder ooit een opleiding te hebben afgerond. En besefte El Bouakili: ‘Dit kan ík dus ook. Ik kán ontsnappen aan de wereld van het Mercatorplein.’

Dealers, junks en hoeren

In het Amsterdam-West, waar Gamis el Bouakili opgroeide, was de zelfkant van de samenleving nooit ver weg. Bij het trappenhuis van de flat van zijn ouders hingen dealers, junks, hoeren en criminelen rond. Dit was zo anders dan het dorp in Marokko, waar het gezin vandaan kwam. ‘Niet bepaald een veilige omgeving om kinderen op te laten groeien. Je zou het misschien nu een getto noemen, maar zo zag ik dat als kind natuurlijk niet. Ik heb op zich een prima jeugd gehad. Veel vriendjes, buitenspelen, een warm thuis. Maar ik had wel wat naïever willen zijn als kind. Toch heeft het me ook gemaakt wie ik ben. Ik heb jong geleerd dat je niet moet klagen.’

Wie is Gamis el Bouakili?Gamis el Bouakili (44) werd geboren in het Marokkaanse Beni Touzine. Op 2-jarige leeftijd kwam hij met zijn ouders naar Nederland. Hij ging er naar school, volgende diverse opleidingen – waaronder hbo Recht aan de Hogeschool van Amsterdam – en werkte daarnaast als taxichauffeur bij het bedrijf dat nu SchipholTaxi heet. In 2004 klom hij op tot directeur van dat bedrijf en werd drie jaar later ook eigenaar. Gamis el Bouakili heeft daarnaast nog diverse andere bedrijven.

Met een licht Amsterdamse tongval blikt de eigenaar van SchipholTaxi – 1.300 medewerkers – terug op zijn jeugd. Eigenlijk heeft hij het liever over zijn bedrijf. En als hij ook maar even kans ziet, leidt hij de aandacht af van zichzelf. Dan beginnen zijn ogen te glimmen en is zijn enthousiasme voelbaar. ‘Heb je al die Tesla taxi’s gezien die hier voor op het terrein staan op te laden? Dit is de grootste elektrische taxivloot van Europa.’ En ja, daar is hij trots op. Want hé, deze jongen – zonder diploma – uit Amsterdam-West bedacht toen niemand daar nog mee bezig was dat je je als taxibedrijf kunt onderscheiden als je elektrisch rijdt.

Hebt u er spijt van dat u vroeg met school bent gestopt?

‘Spijt, tja’, EL Bouakili haalt zijn schouders op. ‘Ik kon gemakkelijk leren, had de hoogste citoscores in de klas en ging naar het vwo. Maar in het laatste jaar verloor ik mijn interesse. Ik was te druk met vrienden, vond het allemaal niet zo belangrijk meer. Achteraf is het wel zonde natuurlijk.’ Hij zucht even, ‘zo gaat dat soms in het leven’ en vertelt dan meteen hoe trots hij op zijn drie tieners is – twee meiden en een jongen. ‘Ze doen het goed op school. Mijn oudste zit nu in 5 gymnasium.’

Het interview gaat verder na de foto 

De jonge Gamis el Bouakili begon als taxichauffeur bij het bedrijf waarvan hij nu de eigenaar is. Hij hield van de gesprekken die hij had. ‘Veel zakenmensen, de elite van Nederland zat in de auto.’ Onder wie dus die ‘beslissende’ Wassenaarse ondernemer. El Bouakili wist zeker: hij zou niet altijd taxi blijven rijden. ‘Ik wist dat ik succesvol zou worden, dat gevoel zat diep. En voor mijn 30ste ben ik binnen, besloot ik.’ Hij schreef zichzelf in bij de Kamer van Koophandel en begon naast zijn werk op de taxi met een winkel in levensmiddelen en vis. Vol goede moed: dit wordt een succes. Maar… dat werd het dus niet. ‘Nu moet ik zeggen dat ik de economie ook niet mee had’, stelt hij nu vast en haalt weer even de schouders op. ‘Ach, ik was weer een ervaring rijker. Maar ik zat al drie jaar op die taxi, ik wilde meer. Dus ik bedacht: dan maar succesvol worden bij SchipholTaxi.’

‘Het zal niet lang meer duren voordat chauffeurs tot het verleden behoren’

Amsterdamse taxioorlog

Het was 2000. De roerige tijd van de privatisering van de taximarkt en het begin van de Amsterdamse taxioorlog. De Amsterdamse chauffeurs haalden de voorpagina’s. Precies in die tijd werd er een chauffeur gezocht die als afgevaardigde in het bestuur van SchipholTaxi zitting zou nemen. Gamis el Bouakili greep zijn kans en stelde zich kandidaat. ‘Ik heb fanatiek campagne gevoerd, kwam met allerlei ideeën en werd ook gekozen. Toen zag ik de bui al hangen: we waren veel te afhankelijk van Schiphol, onze enige klant. Ik vond dat we onze blik moesten verruimen.’ Zijn visie maakte indruk en de jonge chauffeur verruilde de taxi voor een commerciële functie op kantoor. ‘Waar ik bang voor was, gebeurde. Schiphol besloot op te houden met de onderhandse schikking en Europees aan te besteden. Lang verhaal kort: we verloren Schiphol als klant.’

Het leek het einde voor het Amsterdamse taxibedrijf dat in de jaren dertig van de vorige eeuw begon met één auto en een chauffeur. De directie stapte op, chauffeurs vertrokken. Niemand geloofde meer in een goede afloop. Niemand, behalve El Bouakili. ‘Ik werd aangesteld als interim-directeur. Op mijn 28ste’, klinkt het met een vleugje trots.

Interim-directeur op een zinkend schip?

‘Er zijn tijden geweest dat ik mezelf nauwelijks kon uitbetalen. Dat wist niemand hier. Wat dat betreft, ben ik vrij stoïcijns. Mensen zien meestal niet of ik gestrest ben. Maar het heeft me echt veel slapeloze nachten gekost. Toch was ik ervan overtuigd dat SchipholTaxi met de juiste strategie zou overleven. We hadden zo’n sterke naam opgebouwd. En gelukkig konden we als onderaannemer nog wel op Schiphol blijven rijden. Dat gaf ons in elk geval wat lucht.’

Waar komt dat zelfvertrouwen vandaan?

Het is even stil. ‘Geen idee, dat heb ik altijd gehad. Ik ben nooit een verlegen jongen geweest. Ik heb wel een gevoel voor wat belangrijk is. Dat merk ik ook met de strategie van het bedrijf. Ik zie heel helder wat er moet gebeuren en dat blijkt vaak te kloppen.’

Gamis el Bouakili zag kans een bedrijf met 50 medewerkers uit te bouwen tot het duurzaamste taxibedrijf van Amsterdam met 1.300 man op de loonlijst. Natuurlijk, hij werkt hard. ‘Er zitten zoveel uren in dit bedrijf. Dat kan gewoon niet anders.’ En telkens moet hij alert blijven, nieuwe lijnen uitzetten, nieuwe dingen bedenken. Zoals de digitale gastheer in de taxi’s. ‘Het zal niet lang meer duren voordat chauffeurs tot het verleden behoren. De klant die in de taxi stapt, blijft wel met vragen zitten. Waar kan ik lekker eten, waar zal ik uitgaan? Natuurlijk kun je dat op een mobieltje opzoeken, maar wat zoek je dan? Onze gastheer is zo geprogrammeerd dat ie klanten van gepersonaliseerde informatie kan voorzien.’

Ontspannen doet hij buiten, op de motor. Met een groep vrienden maakt hij jaarlijks een grote trip. Volgend jaar staat Route66 op het programma. En hij geniet van zijn drie tieners. Die geeft hij dezelfde boodschap mee als zijn vader hem ooit meegaf: ‘Doe je best, maar doe zeker ook wat je leuk vindt. Je kunt alleen maar succesvol zijn als je leuk vindt wat je doet. Daarvan ben ik overtuigd. En daar word je ook gelukkig van.’

‘Ik zeg mijn kinderen altijd: je bent een Nederlander. Punt’

The other businessman

Eind vorig jaar werd El Bouakili gekozen tot The Other Businessman. Hij is blij met de erkenning. ‘Maar het belangrijkste doel dat ik eigenlijk altijd voor ogen had, was om een bepaald milieu te ontstijgen. Dat me dat gelukt is, is voor mij het belangrijkste geweest. Die erkenning die de prijs vertegenwoordigt is fijn, maar geen doel op zich.’

Hij is het zijn ouders verplicht, gaat hij verder. ‘Zij hebben zoveel offers gebracht om ons een beter leven te geven. Ik ben ze verplicht om iets van mijn leven te maken, zo heb ik dat altijd gevoeld.’ Hij vertelt hoe zijn vader ooit naar Nederland vertrok om er te werken en pas later zijn vrouw en vijf kinderen naar Nederland haalde – El Bouakili was toen 2 jaar. Na jaren in de fabriek te hebben gewerkt, kreeg zijn vader ernstige reuma en werd afgekeurd. ‘Negen jaar geleden is hij overleden. Hij heeft zich altijd zorgen gemaakt over zijn kinderen. Of ze wel goed terecht zouden komen. Zelfs op z’n sterfbed. Ik heb hem toen beloofd: Papa, linksom of rechtsom, het komt goed.’ El Bouakili wrijft even door z’n gezicht en neemt een slok koffie.

Het is precies waarom hij zich zo kan opwinden over jongeren met een migratie-achtergrond die het verkeerde pad opgaan. Boos: ‘Hoe kun je?! Het is jouw missie, jouw taak om er als tweede generatie iets van te maken. En gelukkig zijn er ook heel veel mensen – ik zie ze dagelijks om me heen – die dat ook doen.’

Rolmodel

Misschien kan hij nu zelf jongeren inspireren met zíjn verhaal, zoals hij ooit werd geïnspireerd door die Wassenaarse ondernemer. ‘Jongeren moeten weten dat ze alles kunnen worden wat ze willen, maar het helpt niet wanneer je alleen maar negativiteit om je heen hebt. Soms heb je een rolmodel nodig.’ El Bouakili ziet jongeren van nu veel meer worstelen met hun identiteit. ‘Weet je, vroeger in Amsterdam-West was ik helemaal niet bezig met mijn achtergrond, dat speelde niet. Ik groeide op met heel veel Nederlandse vriendjes.’ Maar tijden zijn veranderd. Nederland is veranderd. Gepolariseerd. Het lijkt alsof afkomst en achtergrond belangrijker zijn geworden. Daar stoort hij zich aan. ‘Het is eigenlijk van de gekke dat we anno 2019 nog steeds een verkiezing van The Other Businessman hebben. Ik zeg mijn kinderen altijd: ‘Je bent een Nederlander. Punt.’ Bovendien het gaat er helemaal niet om waar je vandaan komt, maar waar je naartoe gaat.’

Op de hoogte blijven van onze leukste artikelen?Schrijf je dan gratis in voor onze nieuwsbrief.

Dit is Gamis el Bouakili: