'Toen mijn vader me nodig had voor het familiebedrijf, was ik er'

De slaapkamer van Martin Verbrugge was het kantoor van zijn vader, die het bedrijf met een enkele vrachtwagen begon. Avonturier Anton Verbrugge stapte op een heel ander moment het familiebedrijf van zíjn vader in. ‘Ik wil graag some skin in the game.’

 

Martin Verbrugge (64)

‘Het levensmotto van mijn eigen vader was: old soldiers never die, they just fade away. Hij was zo’n old soldier. Op zijn 75^ste kwam hij nog vaak genoeg naar de zaak in Terneuzen en deed hij zijn rondje. Zo wil ik niet worden: als ik over een paar jaar met pensioen ga, moet Anton alle ruimte hebben. Onze vrachtwagens zijn nu geel, in plaats van beige. Dat vond mijn vader – naar wie Anton vernoemd is – bijvoorbeeld maar niks. Je wéét dat het tijd is voor verandering, maar je wilt je vader ook niet wegsturen.’
Allemaal familieNederland telt duizenden familiebedrijven, maar hoe is het eigenlijk om in zo’n bedrijf te werken met je vader, zus, dochter, moeder, broer of neef? Levert dat vaak spanning op, of begrijp je elkaar al zonder woorden? Forum spreekt dit jaar ondernemende familieleden, over hun drijfveren en relatie met elkaar.  In deel 1: Henry en Lotte Span: zij runnen samen een schildersbedrijf en een spuiterij: Span Finishing en Span Meesterschilders. Deel 2: Sheila en Gideon de Vries: samen hebben zij Studio Sheila de Vries. Deel 3: Dennis en Stefan Tan, die samen AI-startup Dashmote runnen. Deel 4: Freddie en Aad Prins van bloembollenkwekerij Aad Prins. En vandaag: Martin en Anton Verbrugge die samen Verbrugge International besturen.

‘Mijn eigen ouders wilden niet graag oud worden, dus er was weinig geregeld rondom de overdracht van het bedrijf. Zelf pak ik dat anders aan. Tien jaar geleden belegde ik voor het eerst een vergadering met mijn drie kinderen, zonder hun partners. Dat doen we nu elk jaar, overal ter wereld, een heel weekend. De agenda: hoe gaat het met iedereen en hoe gaat het met het bedrijf. En ja, we maken dan ook ruzie. Over de meest onbenullige dingen. Dat hoort erbij.’

‘Anton was geen makkelijke puber, hij was behoorlijk eigenzinnig. Zelf nam hij het initiatief om tijdens zijn middelbareschooltijd op een internaat te wonen waar veel expatkinderen zaten. Hij had een hang naar avontuur, is na zijn studie eerst een aantal jaar in het buitenland gaan werken. Drie jaar geleden, op ons jaarlijkse overleg, besloten we dat het tijd was dat hij in de zaak zou komen.’

 

‘ja, we maken ook ruzie’

 

‘Toen Anton 7 was, scheidden mijn vrouw en ik. In de beginperiode ging hij veel naar mijn ouders, die een boerderij in Terneuzen hadden. Dan kon Anton daar mooi aan auto’s pielen én mijn vader promootte natuurlijk ook wel het bedrijf bij hem. En als hij en zijn zusjes in het weekend bij mij waren, gingen ze op zaterdag altijd mee naar de zaak. Dan speelde hij in een hoekje met de Dinky Toys. Nee, de scheiding heeft onze relatie niet slechter gemaakt. Eerder hechter. En ook met mijn vader had hij een heel goede band.’

 

Anton Verbrugge (31)

‘Eigenaarschap is wat me motiveert, heb ik ontdekt. Ik zou liever een eigen garage runnen met een paar monteurs, dan een topbaan in loondienst bij een bank. Mijn vader en opa dachten daar ook zo over. Misschien loop je minder risico in loondienst bij een groot bedrijf, maar ik wil graag some skin in the game. De carrièrekansen die ik in dit bedrijf krijg, krijg ik met zo’n steile leercurve nergens anders.’
‘Mijn vaders slaapkamer, dat was mijn opa’s kantoor. Hij is echt in een heel andere tijd opgegroeid. Dat merk ik nog steeds. Mijn vader kan soms een micromanager zijn. Als een vrachtwagen een ongeval heeft gehad, dan vraagt hij altijd naar het wagennummer en gaat hij kijken naar de schade. Dat zou ik nooit doen, want we hebben een paar honderd wagens. We werken allebei heel veel uren, maar het verschil tussen mij en Martin is dat ik een meeting op zaterdag kan afblazen als die niet zinvol is. Werk en privé is bij mij meer in balans. Ook dat is een generatieverschil. We bellen veel, gaan vaak samen op zakenreis, maar hebben allebei onze eigen taken.’

 

‘Hard werken doe ik graag, als het maar zinvol is’

 

‘Ik ben op de mavo begonnen en heb uiteindelijk een master in Londen afgemaakt. School interesseerde me weinig, totdat ik ontdekte dat het een manier was om later te kunnen doen wat ik leuk vond. Hard werken doe ik graag, als het maar zinvol is. Mijn ouders hebben me daar altijd in gesteund. Maar voordat ik in het bedrijf kwam, wilde ik eerst in het buitenland werken. Dat werd uiteindelijk New York.’
‘Mijn vader is in die tijd misschien wel zes of zeven keer langsgekomen – zijn favoriete kapper zat in New York. Toen hij zei dat hij me nodig had in het bedrijf, was ik daar klaar voor. Ik heb nog steeds wel een hang naar avontuur, maar we moeten vaak genoeg naar klanten in het buitenland. In een familiebedrijf stap je op een rijdende trein – het enige nadeel is dat je enigszins weet waar die trein gaat eindigen. Alhoewel: met ondernemen en ondernemersrisico dragen weet je dat elk jaar anders kan zijn.’

 

Op de hoogte blijven van onze leukste artikelen? Schrijf je dan gratis in voor onze nieuwsbrief.