Verstegen topman Michel Driessen: ‘Ik heb meer ideeën dan ik aankan’

School was voor hem een hel. Maar wie zegt dat je dan geen succesvol ondernemer kan worden? Michel Driessen is de baas van familiebedrijf Verstegen. En hij heeft haast. ‘Ik zie het als ik naar mijn dochters kijk: het leven vliegt voorbij.’ Een kruidenman met een missie.

Open een willekeurige keukenkast, en de kans is groot dat er potjes peper, nootmuskaat of chilipoeder van Verstegen Spices & Sauces in staan. De specerijenfabrikant in Rotterdam is a household name. De man achter het familiebedrijf: Michel Driessen. Boomlang, Rotterdams accent en de derde generatie binnen het bedrijf.

In zijn werkkamer, met uitzicht over industrieterrein de Spaanse Polder en voorbijrazende vrachtwagens, zijn de plafonds opengewerkt. In het pand hoor je getimmer en geboor. Uitbreiding? Driessen: ‘Met het bedrijf gaat het echt goed. We maken de omzet die we bedachten te maken (135 miljoen euro in 2017; red.) en we houden er nog centjes aan over. Maar de verbouwing heeft niet te maken met groei. Ons hele bedrijfsmodel gaat op de schop. Daar hoort het aanpassen van het interieur bij.’ 

Verstegen schuift van een Angelsaksisch model, waar beslissingen top-down worden genomen, naar een Rijnlands model, waar overleg centraal staat. ‘We willen samenwerken in teamverband stimuleren. Dat betekent: grote kamers, veel groen, ruimtes om in te ontspannen. We koersen naar een platte organisatie, minder formeel en minder status-gedreven. Want wie ben ik om iedereen mijn beslissingen op te leggen?’

Nou ja, u bent de baas van Verstegen. 

‘Ik vind mezelf de meest onbelangrijke persoon binnen het bedrijf, zeg ik wel eens. Het voelt alsof ík in dienst ben van Verstegen – ondanks dat het bedrijf van mij is. Mensen die dichter op de operationele kant zitten, weten meer van de dagelijkse gang van zaken dan ik. Tuurlijk heb je een liniaal nodig waarlangs elke beslissing wordt gemeten. Maar daarbinnen kun je als team tot grotere hoogtes komen dan wanneer ik alles bepaal.’

Huh, Driessen of Verstegen?In 1886 richtte naamgever Verstegen de kruidenfabriek op. Helaas stierf hij al vrij snel daarna. Twee procuratiehouders zetten het bedrijf voort, om daarna in handen te komen van de schoonzoon van een van hen. Toen de grootvader van de huidige eigenaar, Michel Driessen, met diens dochter trouwde stond er voortaan een Driessen aan het roer. Eerst grootvader B.J. Driessen, daarna zoon Jan. In 2009 was (kleinzoon) Michel Driessen aan de beurt. De Rotterdamse kruidenfabrikant telt in totaal 500 medewerkers in en nog eens 150 buiten Nederland. En heeft verkoopkantoren in onder meer België, het Verenigd Koninkrijk en Spanje.

Verstegen: sociaal bedrijf

Dienstbaar zijn aan anderen, sociaal zijn, het zit allemaal in het dna van Verstegen, vertelt Michel Driessen. De Rotterdamse kruidenfabrikant kent een ‘eigen’ sociale werkplaats waar 150 mensen met een afstand tot de arbeidsmarkt werken, op een totaal personeelsbestand van 500. Het is een initiatief van Driessen senior. ‘We zijn een van de grootste bedrijven in Nederland met een inpandige sociale werkplaats. Draadjes saffraan in die buisjes krijgen is machinaal niet te doen. Dan gaan de draadjes kapot. Laurierblaadjes zijn heel droog en breekbaar, die moeten zorgvuldig in zakjes worden gestopt. Dat doen de mensen van de sociale werkplaats allemaal.’

Het interview gaat verder na de foto

In 2020 wil Verstegen CO2-neutraal zijn. Het bedrijf gebruikt onder meer groene energie, heeft een eigen afvalwaterzuiveringsinstallatie. De trucks van de kruidenfabrikant rijden op ‘schone’ motoren die minder roetdeeltjes uitstoten. ‘Ook bij de bron, de boeren in Latijns-Amerika en Azië, willen we het goed doen. We geven ze adviezen op basis van satellietdata. Zo kunnen boeren zich voorbereiden op droogte, of regen. En we geven ze een eerlijke prijs voor hun bruikbare oogst.’

Driessen is erop gebrand balans te brengen in milieu, maatschappij en mens. ‘Dat is mijn droom. Die missie is niet los te koppelen van mij als persoon. Het is een uitvloeisel van hoe ik naar mezelf kijk, hoe ik vind dat ik als mens op deze aarde moet opereren. Ik ben in deze positie gekomen zodat ik een verandering teweeg kan brengen in de wereld, hoe klein die ook is.’

U klinkt als een missionaris.

‘Nou, dat is een te zwaar woord. Maar ik heb wel een roeping.’

Michel Driessen lijkt erop gebrand zijn stempel op het bedrijf te drukken. Een erfenis achter te laten die groter en socialer is dan die van zijn twee voorgangers. Al waart hun gedachtengoed nog steeds rond binnen het bedrijf. ‘Binnen Verstegen kennen we tien gouden regels, die staan hier groot op een muur geschreven. Dat je zo sterk bent als de zwakste schakel. Dat je anderen moet behandelen zoals je zelf behandeld wilt worden. Of zoals mijn opa altijd zei: Eerst dienen, dan verdienen.’

‘eigenlijk ben ik de onbelangrijkste persoon binnen mijn bedrijf’

Met zijn vader heeft Michel Driessen regelmatig gesprekken. ‘Hij bemoeit zich niet meer met de operatie, maar kijkt wel mee. Als ik issues heb, leg ik die bij hem neer. Ik vraag wel eens advies over de koers die we aan het varen zijn, hoe hij het zou aanpakken. Want Verstegen is een groot schip. Om dat wendbaar te houden, kiezen we ervoor om met satellietachtige constructies te werken.’ Zo kent Verstegen een eigen startup, Kumar’s Curries & Bumbu’s, en bedenken ze samen met Swirling Spoons recepten en sauzen. ‘Zo probeer ik vernieuwing te zoeken, door zulke kleine bedrijven langzaam Verstegen in te laten stromen. Mijn vader zegt dan: ‘Betrek Verstegen eerder bij die bedrijven, zit er meer bovenop.’ Zijn levenslessen zijn heel waardevol voor mij.’

De Rotterdamse nuchterheid van MichelDriessen

De kruidenman groeide op in Hillegersberg, de rijke buurt van Rotterdam, met een oudere broer en een jongere zus. Zijn ouders waren protestants, het gezin ging elke zondag naar de kerk. ‘Naastenliefde, het denken aan anderen. Dat waren belangrijke waarden thuis. Mijn visie dat de hele keten in balans moet zijn, ja, die vindt wel oorsprong in het geloof. Het is absoluut niet nodig dat er een situatie is waarbij de een meer profiteert dan de ander.’ Ook Rotterdamse nuchterheid was het gezin niet vreemd. ‘Niemand is beter dan de ander’. En natuurlijk: mouwen opstropen, aan de slag.

‘We kregen eigenlijk nooit iets cadeau. Wil je iets? Prima, ga er dan maar voor werken, zeiden mijn ouders. Zo spaarde ik mijn brommer bij elkaar via zaterdagbaantjes in de horeca en vakantiebaantjes. Mijn vriendjes hadden altijd meer dan ik. Iets wat ik nu ook terugzie bij mijn drie dochtertjes op school. Vorig jaar woedde die spinnerrage en iemand hadvijftien spinners meegenomen naar het schoolplein. Thuis riepen ze: ‘We willen óók een spinner.’ ‘Die kost 1 euro 50’, zei ik tegen ze. ‘Weten jullie wel hoe hard je daarvoor moet werken?’ Uiteindelijk kregen mijn kinderen er eentje van hun oma. Daar zijn ze dan heel blij mee, maar vervolgens verdwijnt zo’n ding in de kast. Zonde.’

Spinnerrage? Zeker, kijk maar eens:

https://youtube.com/watch?v=DH1fRza6SOU%3Frel%3D0%26start%3D1

Hoe Michel Driessen begon bij Verstegen

Driessen kwam via omwegen in het familiebedrijf terecht, ondanks de ‘waarschuwingen’ van zijn ouders. ‘Die zeiden altijd tegen de kinderen: ‘Vergeet Verstegen, dat kun je niet overnemen.’ Zo dwongen ze ons onze eigen weg te kiezen. Ze wilden voorkomen dat we achterover gingen leunen. Het gekke is dat ik toch altijd weer bij Verstegen belandde. Ik heb er heel veel vakantiebaantjes gehad. Nooit ben ik door mijn vader aangenomen, altijd door anderen. Inpakken, achter de band, in het magazijn, in de vrachtwagen mee naar klanten. Sommige chauffeurs ken ik nog van vroeger.’

‘De leukste dagen zijn die waarop mijn agenda overhoop wordt gegooid’

Driessen haalde zijn middenstandsdiploma. Daarna studeerde hij nog een tijdje contrabas op het conservatorium. Maar om dat vier jaar lang te doen, dat leek hem wat te eentonig. ‘Nog steeds ben ik muzikaal, maar ik speel helaas niet meer veel. Geen tijd.’ Ook reed de jonge Michel Driessen rond als taxichauffeur in Rotterdam. Maar als een boemerang kwam hij terug bij Verstegen, in 2006, op de salesafdeling deze keer. Drie jaar later nam hij het bedrijf over.

Wilden uw broer of zus niet?

‘Mijn zus niet. Zij woont nu in Engeland met haar gezin. Mijn broer heeft uiteindelijk een dochterbedrijf overgenomen van mijn vader. Hij heeft levensmiddelentechnologie gestudeerd. M’n broer kon heel makkelijk leren en ik wat minder. Ik ben meer een praktijkman. School vond ik een hel. Nu nog, als iemand tegen me zegt: ‘Dit is zo’, dan denk ik: Oja, wie ben jij om dat tegen mij te zeggen? Ik ben behoorlijk eigenwijs. Als ik denk en voel dat iets goed is, dat iets moet gebeuren, dan moet je van goeden huize komen om me op andere gedachten te brengen. Dat zie je wel vaker bij middelste kinderen. Die zijn anders, gaan hun eigen gang. Ik kon ook niet uren achter een boek zitten. Zelfs een strip lezen verveelde me vrij snel.’

‘Elke dag hetzelfde doen? Het lijkt me bloedsaai’

‘Ieder heeft zo zijn eigen talent. Maar wat ik wel heb, is creativiteit. Wilde ideeën, meer dan ik aankan. Mijn gedachten gaan van hot naar her. Ik heb echt mensen nodig die goed structuur kunnen aanbrengen. Zoals mijn vrouw Marjolein. En binnen het bedrijf heb ik goede mensen rondlopen die met die ideeën aan de slag gaan.’

De ceo moet er niet aan denken om elke dag hetzelfde te doen. ‘Bloedsaai. Daar maak je me niet gelukkig mee. De leukste dagen zijn die waarop door omstandigheden mijn agenda overhoop wordt gegooid, en ik allemaal dingen doe die ik van te voren niet had verwacht.’

Wie is Michel Driessen?Michel Driessen werd in 1978 geboren in Rotterdam. School vond hij een hel (‘ik ben meer een praktijkman’), maar zijn middenstandsdiploma (mbo) haalde hij toch in 1994. In datzelfde jaar begon hij bij Verstegen. Eerst alsinpakkeren later op de salesafdeling. Vijftien jaar later nam Michel Driessen het bedrijf over van zijn vader. Sindsdien is hij er de ceo.

De offers van een duurzame droom

En de agenda van Driessen, die is propvol. Dat is meteen de keerzijde van de medaille: zijn mooie, duurzame droom kent offers. ‘Mijn kinderen zie ik niet veel. ‘s Ochtends eventjes, ‘s avonds breng ik ze naar bed. Dan hebben ze al gegeten. Ja, ik heb het idee dat ik dingen in hun leven heb gemist. Verhalen, wat ze meemaken op school. Dat is inherent aan de keuzes die ik heb gemaakt, nog steeds maak. Natuurlijk gaat mijn bedrijf niet voor mijn gezin. Maar in de praktijk komt het er wel op neer. Omdat het bedrijf mijn taak is, mijn verantwoordelijkheid. Ik ben nú aan het waarmaken waar ik heel mijn jeugd naartoe ben gegroeid. Ik heb nog, zeg: 27 jaar en dan moet mijn droom staan, dan moet de hele keten bij Verstegen duurzaam zijn. De tijd vliegt voorbij. Dat zie ik bij mijn oudste dochter. Het is nu al acht jaar geleden dat ik haar voor het eerst in mijn armen had. Het gaat ongelooflijk snel. Daarom heb ik haast.’

Wat is het moeilijkste aan een familiebedrijf?

‘Je draagt verantwoordelijkheid voor 500 mensen en hun gezinnen. Daar probeer ik niet veel over na te denken, want anders wordt het alleen maar moeilijk voor jezelf. Maar ook de vraag: hoe ga je veranderingen voor elkaar krijgen zonder dat die keihard worden opgelegd? Daar worstel ik wel eens mee. Ik heb met deze mensen aan de band gestaan. Ik ken hun familie, hun kinderen. Ik ga niet zeggen: ‘Je moet het zo doen, anders is daar het gat van de deur.’ Zo werkt het niet. Dat is bij beursgenoteerde bedrijven misschien wel anders.’

En het leukste?

‘Er heerst een familiaire sfeer bij Verstegen. De lijnen zijn kort. En ik zie dat ik mensen langzaam maar zeker meekrijg in mijn persoonlijke missie. Ze geloven daar steeds meer in. Die sfeer van ‘dit gaan we samen voor elkaar krijgen.’ Dat maakt me trots.’

Ook zo’n trek gekregen na het lezen van dit verhaal? Bekijk dan dit filmje eens

https://youtube.com/watch?v=CZbHRRFZB7M%3Frel%3D0