Europese Commissie doet forse schep bovenop natuur- en milieuwetgeving

De Commissie communiceert dat 81% van de habitattypen in de EU in een slechte staat verkeert en constateert dat huidige milieuwet- en regelgeving (o.a. de vogel- en habitatrichtlijn) geen concrete deadlines en voorwaarden bevatten ten gunste van natuurherstel en biodiversiteit. Hierdoor wordt er onvoldoende progressie geboekt om natuur te herstellen. Daarom heeft de Commissie een nieuwe verordening geïntroduceerd welke natuurherstel verankert in de wet, de zogenaamde natuurherstelverordening. De verordening draagt ook bij aan de uitwerking van de Europese biodiversiteitsstrategie.

 

De verordening introduceert meerdere bindende hersteldoelen en verplichtingen in een breed scala van ecosystemen. De eerste mijlpaal moet in 2030 zijn bereikt. In 20% van de natuurgebieden in de EU moeten dan herstelmaatregelen van kracht zijn. In de context van de huidige stikstofcrisis moet er goed worden gekeken naar de uitvoerbaarheid en haalbaarheid van de nieuwe regels.

 

De verordening scherpt namelijk niet alleen de doelen en voorwaarden aan binnen bestaand beleid (o.a. vogel- en habitatrichtlijn, kaderrichtlijnwater, kaderrichtlijn mariene strategie), maar introduceert ook nieuwe en aanvullende doelstellingen voor gebieden die buiten de scope van bestaand beleid vallen.

 

Nederland zal net als alle andere lidstaten gebieden moeten aanwijzen waar gebiedsgebonden herstelmaatregelen van kracht zullen zijn. De kwantificering van gebieden die hersteld moeten worden gebeurt onder andere. Op basis van een ‘gunstig referentiegebied’ rekening houdend met de gedocumenteerde verliezen over ten minste de afgelopen 70 jaar en de verwachte veranderingen in de milieuomstandigheden als gevolg van klimaatverandering.

 

Naar onze mening is het verhaal achter de wetgeving helder en staat het niet ter discussie. Het is echter wel belangrijk dat er – voordat de verordening in werking treedt – op lange termijn duidelijkheid wordt genereerd om te voorkomen dat we over een aantal jaar wellicht opnieuw in een impasse terecht komen, vergelijkbaar met de huidige stikstofproblematiek.

 

Doelen en definities moeten helder en realiseerbaar zijn. Het voorstel van de Commissie is nu op veel vlakken nog te abstract geformuleerd en kan ruim worden geïnterpreteerd. Om een gelijk speelveld te garanderen en juridische zekerheid vast te stellen moet er daarom goed worden gekeken naar de formulering.

Daarnaast is het van groot belang dat stakeholders vanaf het begin nauw betrokken worden bij het opstellen van het Nederlandse nationale herstelplan om zo in samenwerking toe te werken naar een duurzaam groeiende economie met behoud, goed beheer en herstel van ecosystemen en biodiversiteit.