Gerdine van Dam ging op missie voor een duurzame grafkist

Deelname aan een handelsmissie naar China was voor ondernemer Gerdine van Dam vooral een kwestie van nieuwsgierigheid. Voor haar uitvaartkistenbedrijf had ze het land al vaak bezocht. Toch leverde het onverwachte contacten op.

Duurzame milieuvriendelijke uitvaartkisten van gerecyclede materialen. Voor Gerdine van Dam een heel logische business als telg van een uitvaartfamilie. Die kisten laat ze maken in China, een land dat ze al kende omdat haar familiebedrijf er grafstenen liet maken. Maar voor de nieuwe loot aan de bedrijfsstam, bleek een handelsmissie naar China niet alleen leuk maar ook nuttig. Zij het vooral voor het opdoen van Nederlandse contacten.

‘Ik kom uit een echte ondernemersfamilie. Ik heb er zelfs nooit over gedacht om in loondienst te gaan. Mijn grootvader had een stalhouderij die veel reed voor uitvaartbedrijven. Daar kwamen later auto’s bij. Toen in 1960 hun belangrijkste opdrachtgever wegviel, besloten mijn vader en moeder voor zichzelf te beginnen. Een week later hadden ze de eerste uitvaart. Binnen no time hadden ze een uitvaartonderneming uit de grond gestampt met een rouwcentrum. Dat kenden ze nog niet in Ede. Ik ben opgegroeid in dat bedrijf. Mijn broer en zus hebben het overgenomen, maar mijn uitvaartkistenbedrijf staat er los van.’

Duurzame kist

Toen van Dam tijdens een oriënterende reis door China bij toeval een grafmonument gemaakt zag worden waarvoor ze zelf de opdracht aan een Indiaas bedrijf had gegeven, was het voor haar klaar als een klontje. Als zelfs de Indiërs – het centrum van de grafsteenhouwerij in de wereld – hun opdrachten uitbesteden, waarom zou ze dan niet direct bij de Chinezen winkelen. Er was dus al een lijntje gelegd, toen tijdens de crisis de grafstenenbusiness in Nederland minder werd. Voor Van Dam was dat het moment om met volle kracht haar idee voor een duurzame kist verder uit te werken.

‘Ik had iets in mijn hoofd en precies zo wilde ik het hebben’

De fabricage van een duurzame uitvaartkist had nogal wat voeten in aarde. Van idee tot verkoopbare kist heeft vijf jaar geduurd. ‘Ik had iets in mijn hoofd en precies zo wilde ik het hebben’, zegt van Dam. ‘Van duurzame gerycyclede materialen gemaakt door mensen die niet worden uitgebuit. In eerste instantie ben ik gewoon aan mijn keukentafel gaan vouwen, want ik wist dat het van een soort papier of karton zou moeten worden, afgewerkt met afvalhout. Daarna ben ik op zoek gegaan naar een bedrijf dat het ontwerp zou kunnen maken.’ 

De zoektocht was er één compleet met shabby figuren, die soms wel en soms niet betrouwbaarder waren dan ze leken. ‘In China weet je nooit of iemand is wie hij zegt dat hij is. Als ze een handeltje zien, kan het zomaar zijn dat je praat met een leraar die dénkt dat hij via via wel kan leveren wat je zoekt. Maar het kan ook een grote fabrikant zijn. Daar moet je veel tijd met eten en drinken in steken.’ Van Dam had er acht bezoeken voor nodig om een partner te vinden waar ze mee in zee kon gaan. ‘In China is de dood niet bespreekbaar, dus dat praat moeilijk. Daarnaast is het uitvaartgebeuren helemaal staatgebonden, dus vanaf de voordeur is hun keten voor ons helemaal onnavolgbaar.’ Mede door de handelsmissie is het haar toch gelukt om in contact te komen met de overheid die hiermee is belast. ‘Het is een pril begin om de uitvaartkisten ook in China te kunnen introduceren.’

‘In China weet je nooit of iemand is wie hij zegt dat hij is’

Hoewel ze de weg dus best kon vinden in het land, besloot ze toch mee te gaan met de handelsmissie naar China. ‘Ik wilde zien of het interessant is. Wie zou er mee gaan? Waar gaan zij heen? Ik kon ook wel wat extra support en nieuwe ingangen gebruiken. Het bleek een heel diverse groep te zijn. Tijdens die missie kon ik geen match vinden, maar ik heb er goede contacten gelegd met medereizigers. Van logistieke bedrijven tot mensen die mij kunnen uitleggen waar welke producten gemaakt worden. Het zijn nog steeds mensen die ik kan bellen als ik snel informatie nodig heb. De missie had dus zeker toegevoegde waarde.’