'Ik ben graag onder de mensen'

Tv-optredens, leuk kan Hans-Jaap Eijerkamp het niet noemen. Dagen van tevoren is hij al van slag. Toch is hij regelmatig te zien in woonprogramma’s van RTL. Samen met broer Evert-Jan runt hij een woonwarenhuis. ‘Ik heb een beetje cameravrees.’

Naam:		Eijerkamp Retail Groep
Activiteit:		Verkoop meubelen
Vestigingsplaats:		Zutphen, Veenendaal
Aantal medewerkers:		160
Oprichtingsjaar:		1928
Eigenaren:		Hans-Jaap (links op de grote foto) en Evert-Jan Eijerkamp

 

Hans-Jaap Eijerkamp (52)
‘Mijn vader is duivenmelker. In de jaren zestig bedacht hij iets bijzonders om klanten naar zijn meubelzaak te trekken: wie bij hem meubels kocht, kreeg recht op een jonge duif. Zo had hij in een klap een grote groep duivenliefhebbers als klant. Die mensen kwamen op Duitse nationale feestdagen met bussen vol over de grens om hier inkopen te doen. Evert-Jan en ik zorgden dat ze meubels kochten. En later hielpen we ze bij de duivenuitgifte een mooie duif uitzoeken.’
‘Evert en ik trekken veel met elkaar op. Eigenlijk ons hele leven al. In onze jeugd gingen we samen naar school, met vrienden op vakantie, voetballen en volleyballen. En we hebben ook jarenlang samen aan duivensport gedaan. Een jaar of twaalf geleden ben ik daarmee gestopt. Mijn vader vond dat erg jammer. Maar het viel niet meer te combineren met mijn werk en gezin.’

 

‘Meestal zitten we op één lijn. Soms niet. Zoals toen de zaak zou worden verbouwd. We hadden in ons pand een oude goederenlift, met houten vloer. Zo’n ding dat schokkend van zijn plaats komt. Ik wilde een personenlift. Maar Evert zei: ‘Dat gaat niet gebeuren, daar is geen budget voor.’ Ik heb me er uiteindelijk maar bij neergelegd. Want dat hebben we wel van onze vader geleerd: als het niet kan, kan het niet.’
‘Ik ben een individualist. Als inkoper moet je dat ook wel zijn. Als je je oren naar iedereen laat hangen, krijg je een heel grijze collectie. Ik vergelijk het samenstellen van het assortiment weleens met het bedwingen van een berg in de Pyreneeën. Met hoge toppen en diepe afgronden. Er moet spanning in zitten. Dat is best moeilijk.’
‘Ik ben regelmatig te zien in woonprogramma’s op tv. Een liefhebberij zal dat tv-werk nooit worden. Vrijdag moet ik weer en ik ben nu al van slag. Ik heb een beetje cameravrees. Als er zo’n zwart venster op je wordt gericht en iedereen staat te kijken of je het wel goed doet, is dat echt niet leuk. Maar Evert-Jan zegt elke keer: ‘Hans, doe het nou, het is voor het goede doel’. En er staat inderdaad wel wat tegenover. Ik hoor vaak van klanten dat ze me kennen van televisie.’

 

Evert-Jan Eijerkamp (54)
‘Wij waren een van de eerste meubelzaken die met Pasen open gingen. Mijn vader vroeg of we wilden meewerken. Dat vonden we wel mooi. Mochten we de kassa bedienen en de telefoon opnemen. Ik heb altijd in het familiebedrijf gewild. Na mijn opleiding zou ik eerst nog stage lopen bij een paar Duitse meubelbedrijven. Maar onze financieel directeur kreeg een hartaanval. Toen ben ik versneld in het bedrijf gekomen. M’n broer volgde niet veel later.’
‘Hans-Jaap is van de details, ik meer van de grote lijnen. Hij is de meubelman, is verantwoordelijk voor de inkoop van de collecties. Ik bewaak het budget. We komen er samen eigenlijk altijd wel uit. Natuurlijk heb je af en toe discussies. Het kan mooi lijken om ergens in te investeren, maar als het geld er niet voor is, moet je stoppen. Op zo’n moment houd ik mijn poot stijf. En uiteindelijk legt hij zich daar dan ook wel bij neer.’

 

‘Ik ben graag onder de mensen. Rustig. Maar als het teveel op de automatische piloot gaat, boeit het me niet meer. Als er moet worden ingegrepen, ga ik er voor 300 procent voor. Dan bijt ik ook door. Ik geef bijna nooit op. En ik kan slecht tegen mijn verlies. Hans-Jaap is creatief, ongeduldig. Altijd bezig met nieuwe dingen. Het gaat bij hem soms echt van links naar rechts.’
‘Doordat hij vooral extern bezig is en ik intern, lopen we elkaar niet voor de voeten. We durven alles tegen elkaar te zeggen. Ik denk dat dat ook de basis is voor een succesvolle samenwerking. Onze echtgenotes lopen bewust niet mee in de zaak, om problemen voor te zijn. Om dezelfde reden hebben we hier ook niet allerlei familie aan het werk.’
‘Ik ben nu 54. Over stoppen heb ik nog nooit nagedacht. Ik moet er niet aan denken dat ik de hele dag niets te doen zou hebben. Ik heb drie dochters. De oudste volgt een modeopleiding. Ze werkt hier al sinds haar 15de. Maar het is niet zeker dat zij in het bedrijf wil. Ik ga het ook niet afdwingen. Voor de kinderen van mijn broer geldt hetzelfde. Maar als ze willen en het ondernemerschap zit er in, gaan we er voor.’