Merijn Everaarts (Dopper): 'Ik wil de nieuwe Al Gore zijn'

Hij ging langs de rand van de afgrond. Stond letterlijk te trillen op zijn benen. Merijn Everaarts is directeur-eigenaar van Dopper. Was bijna failliet, maar kwam er toch weer bovenop. ‘Ik was best naïef.’

Het is even zoeken. Alleen een studentikoos belletje op de deurpost met een plakkertje ‘Dopper’ eronder verraadt dat aan de Haarlemse Kruisstraat het bedrijf van Merijn Everaarts (42) is gevestigd. Althans op het moment van het interview dan. Inmiddels is Dopper verhuisd naar Haarlem-Noord, maar daarvoor zat het bedrijf dus antikraak in een oud pand van de Rechtbank Haarlem. Midden in de binnenstad. Everaarts doet de deur zelf open. ‘Sorry voor de chaos.’ Hij rommelt wat in het keukentje om koffie te zetten en gaat dan voor naar de vergaderruimte. Lege bureaus staan zo vlak voor de verhuizing schots en scheef in de kamer. In een hoek een paar dozen. En daar vertelt Everaarts hoe het verhaal van Dopper bijna vijf jaar geleden begon. Met een documentaire over plastic soep die in de oceaan ronddrijft. Waardoor hij op het idee kwam zelf een hervulbaar flesje te ontwikkelen dat plastic wegwerpflesjes overbodig maakt. En het gebruik van kraanwater stimuleert. ‘Ik wist zo zeker dat ik de enige was die op dit idee was gekomen.’ Achteraf moet Everaarts erom lachen. ‘Best naïef hè. Maar ik had geen idee. Ik had nooit beseft dat een plastic flesje dat op het strand ligt in het water verdwijnt. En wat er dan gebeurt. Juist omdat ik het niet wist, wil ik anderen overtuigen op te houden met die rommel. Ik wil dat het beter gaat in de wereld.’

U wilt de nieuwe Al Gore worden?
‘Die status zou ik wel willen bereiken ja. Hoe groter mijn bedrijf wordt, hoe groter de kans is dat ik op een podium kan staan. Dat is wat ik wil.’

Komt u aandacht te kort?
Schiet in de lach. ‘Nee nee, helemaal niet. Ik heb dan de kans wat te doen, een podium voor mijn boodschap. Ik wil dat ondernemen met zorg voor je omgeving uit de suffe hoek komt. Kijk, het is echt niet dankzij onze vestiging in San Francisco zover gekomen, maar daar worden geen plastic tasjes meer uitgegeven in winkels. En vanaf volgend jaar kun je er geen plastic flesjes meer kopen, maar komen er tapsystemen. Top! Dat moet normaal worden.’

U wilt geen geld verdienen?
‘Natuurlijk wel. Dopper kan alleen groeien als er geld verdiend wordt. En ik wil dus wel dat mijn bedrijf groeit. Maar impact hebben, vind ik belangrijker dan winst maken. Ik voel me rijk genoeg.’

Dat kan iemand die genoeg heeft gemakkelijk zeggen.
‘Misschien ja. Maar ik vind mijn levensstandaard goed zo. Ik voel me echt rijk genoeg en meer hoeft niet. Waarom zou je niet kunnen ondernemen én sociaal bezig zijn? Zorgen dat iedereen – medewerkers, producenten – meeprofiteert van je groei? Het is Tony Chocolonely gelukt. Ons lukt dat. Waarom niet?’

Voor wie doet u dat?
‘Voor mezelf, voor mijn omgeving. Ik wil een verschil maken. Dat kan ik hier wel, maar dat kon ik in mijn werk als freelancer bij grote evenementen als Mystery Land niet.’

Everaarts staat inmiddels voor het tweede jaar in de Trouw duurzame top-100 . Hij steeg met veertien plekken naar nummer 86 op de lijst. Of dat zijn ijdelheid streelt? ‘Ik denk het wel’, zegt hij. Zo eerlijk is ie wel. Maar eigenlijk, denkt Everaarts, heeft het meer te maken met willen winnen. Altijd willen winnen. ‘Dat heb ik van jongs af aan gehad. Hockeyen, maar dan wel op hoog niveau.’

Langs de afgrond
Bijna was dat niet gelukt. Het had niet veel gescheeld of hij was vorig jaar alles verloren. Met zijn bedrijf scheerde hij langs de rand van de afgrond. Torenhoge omzetten, maar – achteraf gezien dan – de uitgaven niet voldoende in de gaten gehouden. ‘Verkeerde investeringen gedaan, zeggen anderen dan’, zegt hij. Everaarts klinkt heel onderkoeld als hij dat zegt. Alsof het hem allemaal niet echt raakt.

U moet toch een moment gehad hebben waarop u naar adem hapte.
‘Jawel’, geeft hij uiteindelijk toe. ‘Ik stond te trillen. Shit, nu glijdt alles uit mijn handen. Ik was de controle kwijt. Ik wist niet meer waar ik het moest zoeken. Dat het zover heeft kunnen komen… De vestiging in San Francisco moesten we sluiten, die in Hong Kong. Ik zie me nog op het vliegtuig stappen. ‘

‘Uiteindelijk ben ik blij dat ik er zelf achter kwam dat het misging. En net op tijd. Dat was even een douchemomentje. Ik zie het niet als een fout, maar als een leermoment. Ik vergeef en vergeet snel.’

Bent u er een betere ondernemer van geworden?
‘Ik denk het. Mijn zwakke kanten ken ik inmiddels redelijk goed. Gebrek aan focus bijvoorbeeld. Daarom heb ik nu een zakelijk directeur, een marketing- en een salesmanager. Die zorgen dat al die ideeën die ik heb gestructureerd worden. Ik zwabber. Dat weet ik van mezelf en het maakt niet uit als je het maar goed organiseert.’

Everaarts groeide op onder de rook van Eindhoven. Als enig kind in een – zoals hij dat noemt – klein nestje dat hij samen met zijn moeder vormde. Zijn vader zag hij geregeld in het weekend. Eerst werd hij nog opgehaald, maar vanaf zijn 10de reisde hij alleen met de trein naar zijn vader in Amsterdam. Tot hij daar op zijn 15de permanent ging wonen. ‘Ik vond dat wel stoer en avontuurlijk. Naar Amsterdam op de woonboot bij mijn vader wonen. Ik vond het ook wel eens tijd om te zien hoe hij echt was. Misschien had ik dat eerder moeten doen.’

Niet serieus genomen
Lang woont hij niet in het nieuwe gezin van zijn vader. Al snel verhuist Everaarts naar Maarssen waar hij de middelbare hotelschool in Nieuwegein doet. Heel gemakkelijk gaat het allemaal niet. ‘Ik ben niet gemaakt voor school, kan gewoon niet goed leren. Te onrustig. Ik moet meer in het echte leven aan de bak.’ Nu zou Everaarts dyslectisch worden genoemd. Alleen was daar toen geen oog voor. ‘Het lastige is’, zegt hij, ‘dat je snel niet serieus genomen wordt als je veel spelfouten maakt, dat je dan gelijk niks waard bent. Ik vind het niet helemaal eerlijk. Maar ja, je moet er gewoon scherp op zijn. In het begin twitterde ik nog wel zelf voor Dopper of zette ik wat op Facebook.’ Schaterlachend: ‘Nou, dat kan ik dus beter niet doen. Maar ik geneer me nergens voor hoor: ik spreek vloeiend Duits bijvoorbeeld. Althans iedereen verstaat me, al klopt er niets van.’

Wilt u daarom winnen? Om te bewijzen dat u wel iets kunt?
‘Nou ja, misschien onderbewust. Maar ik heb nooit het idee gehad dat ik geen succes heb in mijn leven. Of dat ik iets moet compenseren. Het is meer de kick, een soort vitamine die je slikt.’

‘Ik krijg er ook een gevoel van trots van. Toen ik bij Verhaaf Party Catering werkte, hadden we wel partijen voor het koningshuis. Dan deed ik wel echt mijn best om die partijen te doen en vooraan te staan in de strijd. Niet omdat ik zo graag de beste wil zijn, maar gewoon voor het gevoel: ‘Dat heb ík gedaan.’Ik kan niet gewoon elke dag brood snijden bij de bakker. Ik zoek spanning.’

Bent u snel verveeld dan?
‘Ja, ik denk het. Nee, ik weet het zeker. Ik heb een bepaalde onrust in me.’

Waar bent u naar op zoek?
‘Gek genoeg naar rust. Pfffff soms word ik zo moe van al die onrust in mijn kop. Maar ja, zo zit ik dus niet in elkaar. Dat heb ik wel van mijn ouders, denk ik. Actie voeren, doen, op avontuur uit, je nergens voor schamen, door je angst heen, bikkelen. Ik blijf altijd vol met plannen.’