Daan van Renselaar: ‘Váder worden deed wat met me’

Zijn eerste fietsen verkocht hij vanuit het schuurtje van zijn ouders. Nu heeft hij een bedrijf met een omzet van 100 miljoen euro. Maar of dat de ceo van Stella Fietsen, Daan van Renselaar, nou echt veranderd heeft?

Met zijn 32 jaar – flinke dot gel in zijn haar – oogt Daan van Renselaar fris. Misschien ook wel omdat hij vaak op de fiets naar kantoor komt. ‘Lekker fris en fruitig aan de dag beginnen,’ noemt hij dat. Hij zetelt nu in een ruime directeurskamer aan het einde van de gang, maar nog niet zo lang geleden werkte hij tussen de medewerkers, one of the boys, iemand aan wie je alles kon vragen. ‘Ik werd de operatie ingezogen,’ zegt hij, ‘het was de hoogste tijd om op een rustiger plek in het pand te gaan zitten. Ik heb inmiddels ook een hele serie managers om me heen want ik kan nooit 550 man in mijn eentje aansturen.’

Kleine bouwkeet

Aan de wand van zijn kantoor hangt een ingelijste fotocollage. Het verhaal van Stella Fietsen begint links bovenin met een plaatje van een kleine bouwkeet achter het ouderlijk huis en eindigt vijf jaar en 23 foto’s later met een kiekje van het huidige pand – dat inmiddels ook al weer flink is uitgebreid. Daan is niet zo’n ‘terugkijker’ maar die eerste vijf jaar, hij kan niet anders zeggen, zijn krankzinnig snel voorbij gegaan. Glunderend: ’We zijn, met 20 procent, leider in de Nederlandse e-bike-markt. We hebben een jaaromzet van 100 miljoen euro en we groeien jaar in, jaar uit zo’n 30, 40 procent.’

Wie is Daan van Renselaar?Daan van Renselaar werd op 12 november 1987 in Zwolle als vierde in een gezin van vijf kinderen geboren. Hij volgde van 2003 tot 2006 de mbo-opleiding Manager Retail in Amersfoort. In 2010 heeft hij samen met Wilco van de Kamp Stella Fietsen opgericht. Van Renselaar is sinds 2012 getrouwd met Gera, ze hebben samen drie dochters. Het gezin woont in Nunspeet.

Komt u uit een ondernemersfamilie?

‘Mijn vader was ooit slager en had toen twee mensen in dienst en mijn moeder is niet echt een ondernemer maar ze weet heel goed hoe je iets aan de man moet brengen. Ze zeggen wel eens: ‘Daan heeft het lullen van z’n moeder en de commercie van zijn vader.’ Ik had op mijn 14de al een handeltje in gereedschap dat ik, met een paar euro winst per stuk, via Marktplaats verkocht. Ik zag overal geld in. Niet omdat ik zo graag rijk wilde worden; ik vond het gewoon een leuk spelletje.’

‘ik was 19, kocht een ticket naar China voor 900 en ik ging’

‘Toen ik klaar was met mijn mbo-opleiding, heb ik een half jaar voor twee meubelzaken hier in Nunspeet gewerkt. Ik hielp twee klanten per dag. Dat kostte me drie uurtjes, maximaal. De rest van de tijd besteedde ik aan schoonmaken, beetje opruimen en héél lang wachten. Daar werd ik echt helemaal gek van. Op een dag besloot ik mijn ontslag in te dienen. Mijn vader zei: ‘Ben je wel goed wijs? Je bent pas 19, wat ga je doen?’ Ik kon niets anders antwoorden dan dat ik nooit, echt nooit, meer voor een baas zou gaan werken. En dat ik naar China zou gaan om op de Canton Fair in Guangzhou te kijken of ik daar een product kon vinden dat ik in Nederland zou kunnen verkopen. Dus ik kocht een ticket voor 900 euro en…’

Wacht even: wat vonden ze ervan dat u zomaar naar China vloog?

‘Dat was geen vraag hè? Het was een mededeling. En ik wist precies wat ik ging doen. Ik heb alle mogelijke handeltjes bekeken – van koffiebekers tot dakgoten en van stoelen tot truien – en heb uiteindelijk met een stofzuigerfabrikant een deal gesloten. Ik heb daarna anderhalf, twee jaar lang stofzuigers verkocht, tot ik op een dag Wilco van de Kamp – met wie ik eerder in Nunspeet had gewerkt – tegen het lijf liep en we samen op het idee kwamen om elektrische fietsen te gaan verkopen. Wilco is een creatieve jongen en ik ben goed in sales; het leek ons wel een geslaagde combinatie en dat bleek ook zo te zijn.’

Was het een ideële keuze of zou u wat dan ook kunnen verkopen?

‘Nou, dat weet ik niet. Fietsen hebben me wel altijd aangesproken. En de stofzuiger is nogal een dood product.’

Beetje suf product vooral.

‘Ja, precies! En toen ging ik vrijheid en blijheid verkopen. Mijn klanten kwamen altijd vrolijk terug van een proefritje en als ze nog niet tevreden waren over de fiets wisten ze in elk geval zeker dat ze er op den duur wel een wilden kopen, omdat ze inzagen wat de meerwaarde er van was. Het is beter voor het milieu als die vervelende auto’s blijven staan en met een e-bike kom je nooit vermoeid en bezweet op je werk aan. Je staat, voor je gaat beginnen, dus al met twee-nul voor. Onder de eerste kopers zaten dan ook vooral veel forenzen. We zijn begonnen met één container en die was in no-time uitverkocht.’

Het interview gaat verder na de foto

Die fietsen konden ook bij u, in het schuurtje, worden verkocht.

‘Ja, dat is nog steeds een deel van het succes: door de tussenhandel uit te schakelen zijn klanten een stuk goedkoper uit. Inmiddels hebben we meer dan veertig vestigingen, e-bike testcenters, in het hele land.’

Heeft die explosieve groei ook iets met u persoonlijk gedaan?

‘Zakelijk niet zo veel, dat wil zeggen: ik heb natuurlijk wel een andere rol – eerst was ik verkoper, nu stuur ik alle managers aan – maar ik zie mezelf toch vooral als een collega van de rest van het personeel. Privé is er wel het een en ander veranderd: ik ben in de afgelopen zes jaar drie keer vader geworden. Door die drie meisjes ben ik gaan beseffen dat er meer is in het leven dan alleen maar ondernemen en geld verdienen. Als na een drukke dag – met tien, twaalf, veertien meetings – mijn oudste op schoot klimt en zegt: ‘Ik heb vandaag de letter G geleerd!’ valt in één klap alle stress van me af. Ik denk dat ik, als jonge vader, ook meer begrip heb voor medewerkers die soms, vanwege gedoe met de kinderen, een keer een uurtje later moeten beginnen.’

Zijn er nog meer voordelen om een jonge baas te hebben?

‘Dat moet je eigenlijk niet aan mij vragen, maar dat we een jong bedrijf zijn is aan van alles goed te merken. Je komt hier geen mensen tegen die inmiddels zijn vastgeroest. Het zijn veelal jonge mensen die bij Stella werken en de ouderen zijn allemaal jong van geest. Het is echt één grote familie. Het is ook niet zomaar een baantje. Als je een ‘gewone’ baan wilt, kun je bij elk willekeurig bedrijf beginnen. Wij maken een reis, we zijn op weg om marktleider van Europa te worden. We zullen obstakels tegenkomen, zeker, maar we gaan samen ook prachtige dingen meemaken.’

‘Mijn klanten kwamen altijd vrolijk terug van een proefritje’

Is er al een sollicitant geweest die zei: ‘Leuke metafoor Daan, maar wat schuift het?’

‘Ook belangrijk, tuurlijk! En het antwoord is: het bedrijf draait goed, dus we kunnen onze werknemers ook goed betalen.’

Over familie gesproken: ik las dat uw vrouw ook voor Stella heeft gewerkt.

‘Klopt. Op de administratie. Ze zorgt nu fulltime voor de kinderen. Ze is overigens niet het enige familielid. Mijn zwager zit bij finance, één van mijn broers werkt op de facilitaire afdeling en mijn vader zorgt voor de aanvoer en de retouren van goederen bij een aantal filialen. Hij is deels pendelaar, deels vrachtwagenchauffeur.’

Is dat niet ongemakkelijk soms?

‘Nee, helemaal niet! Hij heeft een andere leidinggevende die op zijn beurt ook weer voor iemand werkt en dán kom ik pas. Ik heb het dus nooit over medewerker 440 – dat is toevallig het nummer van mijn vader – maar ik weet precies wat hij doet en hoe goed hij daar in is. Mijn vader is, op zijn beurt, ook trots op mij, maar dat zal hij nooit rechtstreeks zeggen. Mijn ouders zijn van de school: we houden van al onze kinderen evenveel. Ik kom wat dat betreft uit een typische, degelijke, christelijke Nunspeetse familie. We denken niet dat we meer zijn dan een ander.’

Speelt het geloof een rol in uw ondernemerschap?

‘Voor een deel wel: ik behandel mensen met respect – er wordt hier niet gevloekt – en op zondag is alles gesloten. Bovendien verkopen we een product dat een bijdrage levert aan de aanpak van de klimaatcrisis. Goed rentmeesterschap is een christelijk begrip dat heel goed past in deze tijd: we hebben een gezamenlijke verantwoordelijkheid om voor deze aarde te zorgen.’

Daan van Renselaar schuift onrustig op zijn stoel heen- en weer; alsof de aarde niet langer kan wachten. Hij had de secretaresse al een seintje gegeven: ‘Vijf minuten!’ Er staat nog een paar meetings gepland. En hij wil op tijd thuis zijn voor het avondeten. Misschien daarna nog een rondje hardlopen want laten we eerlijk zijn: om écht fris en fruitig te blijven heb je aan een retourtje op de e-bike niet genoeg.