Stoer, sportief en nogal eigenzinnig. Anja Kanters is directeur van hoveniersbedrijf Donkergroen en geeft haar vrijheid nooit meer op. Niet voor familie, niet voor een man, echt voor he-le-maal niemand. ‘Die is te zwaar bevochten.’
Het is stormachtig op de dag van het interview. Daar maak je Anja Kanters, directeur van het Friese hoveniers- en architectenbedrijf Donkergroen, juist blij mee. Uitwaaien langs het strand in Schoorl. Weinig mensen. Haar twee Hongaarse jachthonden mee.
‘Elk jaar neem ik een week vrij. Dan ga ik naar Vlieland, all by myself. En de honden. Dan struin ik rond op het eiland, kop in de wind. Ik neem boeken mee, een stukje werk. En als ik in het FD lees over iemand die afscheid neemt van zijn functie, denk ik: ‘He, díe ga ik vragen voor onze Raad van Advies.’ Ik laat het bruisen in mijn hoofd en bekijk wat er bovendrijft. Daar is zo’n week ideaal voor. Als ik wegga uit Vlieland, boek ik alvast het tripje voor het jaar erna.’
Wil uw partner niet mee?
‘Nee. Hij zegt juist: moet je doen, in je eentje. En als ik het te druk heb, gaat hij ook wel eens met een groepsreis naar Indonesië en Afrika. Hij vraagt dan of ik erg vind dat hij zonder me gaat. Maar ik zou het juist erg vinden als hij níet zou gaan. We geven elkaar ruimte.’
De algemeen directeur is stoer, sportief en vrijgevochten. Aan de fotograaf vraagt ze om eerst een foto binnen te nemen. ‘Anders sta ik er straks zo verregend op.’ Meteen op de regisseursstoel. Maar ze is ook charmant en toegankelijk. Dertig jaar staat ze aan het roer van Donkergroen, dat zeventien vestigingen telt in Nederland en België, en zo’n achthonderd medewerkers. Zij ontwerpen en realiseren (dak)tuinen, speelterreinen en zorgen voor interieurbeplanting binnen gebouwen. Afval wordt daarbij zo veel mogelijk hergebruikt. Het bedrijf is een Top-3-speler in de groenbranche en draait dit jaar een omzet van zo’n 77 miljoen euro.
Wie is Anja Kanters?Anja Kanters werd in 1957 geboren in het Brabantse Breda. Daar volgde ze het atheneum, maar van studeren kwam het niet. Ze wilde werken. In 1977 startte Anja Kanters als administratief medewerker bij Donkergroen. Zeven jaar laten werd ze lid van het managementteam. En nog eens drie jaar later werd Anja Kanters algemeen directeur van het bedrijf. Sinds 1990 is ze behalve directeur van de Donker Donker Holding ook grootaandeelhouder in het bedrijf.
Grote sigaar, groot hart
Als negentienjarige kwam Anja Kanters Bij Donkergroen binnenlopen. Groen als gras, mouwen opgestroopt. Vers uit het Brabantse Breda. ‘Ik had gesolliciteerd op een vacature als administratief medewerker. Kennis van het groenvak had ik niet. Maar ik was nieuwsgierig en gedreven. En ik ben al gauw trainingen gaan volgen op het gebied van management en strategie.’
Ze werd een manusje van alles. ‘En het aanspreekpunt voor de vijftien mensen die er werkten. Er bestond nog weinig structuur in het bedrijf. Vergaderingen verliepen zonder agenda en zonder verslag achteraf en er werd nogal eens gemopperd. Dingen die niet lekker liepen, pakte ik op, zocht naar oplossingen.’
De Brabantse viel op bij de baas, Hessel Donker. Hij zag wel wat in deze voortvarende dame. ‘Een man met een grote mond, een grote sigaar, een grote auto, maar ook een groot hart. Sommige medewerkers waren bang voor hem. Ik niet. Hij zag mijn talenten voordat ik ze zelf zag. Hij geloofde in mij, hoewel dat niet vanzelfsprekend was. Intuïtief heeft hij gedacht: Dit gaat goed.’ Toen Kanters 23 was, vroeg hij haar in het managementteam. Op haar 29ste gaf Donker haar de voorzittershamer.
Zo jong. Hebt u nog getwijfeld?
‘Nee. Tuurlijk deed ik mee. Ik twijfelde alleen of ik daar de titel van directeur voor nodig had. Ik was al goed bezig. Maar meneer Donker wilde het per se. En op de dag dat ik directeur werd, veranderde er toch iets. Je voelt meer verantwoordelijkheid. Medewerkers kijken anders tegen je aan.’
Een paar jaar later vroeg Donker of Anja Kanters aandelen in het bedrijf wilde kopen. Nu is ze voor 49 procent eigenaar van Donkergroen. ‘Maar ik heb wel de zeggenschap gekregen van de oprichter, en daarmee de eindverantwoordelijk voor het bedrijf.’ Zijn twee kinderen hebben de rest in handen. ‘Zij hadden nooit interesse om hun vader op te volgen.’
Kort daarna overleed Donker aan een herseninfarct. ‘Onverwacht. Nee, ik denk niet dat hij het zag aankomen. Maar ik denk wel dat hij in mij al vroeg een opvolger zag. Dat besefte ik toen zelf niet.’
Sinds dit jaar biedt Kanters haar medewerkers de mogelijkheid aan om aandelen van Donkergroen te kopen. ‘Gedeeld eigenaarschap draagt bij aan verbinding, resultaat, een solide toekomst. Al ziet niet iedereen dat zo. De andere aandeelhouders zien graag dat het bedrijf wordt verkocht. Maar daar geloof ik niet in. Investeerders verkopen een bedrijf vaak voor veel geld door of ze hakken het in mootjes. Dat is meestal einde oefening.’
Voelt dit als een familiebedrijf voor u?
‘Ja, als je kijkt naar de manier waarop we met de klant omgaan en met elkaar. Korte lijnen, samen de blik op de toekomst, af en toe buikpijn als het wat minder gaat met de zaak, maar ook lachen met elkaar. En wat is nou een bloedlijn? Ik heb daar niet veel mee. Ik geloof dat je ook goed kunt connecten met mensen die geen familie van je zijn.’
Het interview gaat na de foto verder