Kadir Ahmed maakt halal worstenbrood: 'Ik wil de nummer één worden'

Het begon met een kruidenrecept voor halal worsten­brood dat Kadir Ahmed (34) met zijn moeder ontwikkelde. Nu liggen zijn snacks bij alle grote supermarkten. Zijn naam – aanleiding voor discriminatie bij sollici­taties – prijkt in krulletters op de verpakking: Kadir’s. ‘Ik wil de nummer één worden.’

Het jongste broertje van Kadir Ahmed overleed acht jaar geleden plotseling in zijn slaap aan de gevolgen van diabetes. Tijdens de voorbereiding op de uitvaart was het logisch dat híj de rituele wassing zou uitvoeren, niet zijn vader of een van zijn broers. ‘De anderen konden het niet’, vertelt de ondernemer. ‘Het voelde als een morele plicht. Maar het is ook mijn rol in het gezin waarin ik ben opgegroeid, dat ik degene ben die dan opstaat.’

Als baby van zes maanden kwam Ahmed in 1988 met zijn ouders, broers en zussen terecht in Nederland. Ze waren gevlucht voor de burgeroorlog in Somalië. Na omzwervingen via azc’s in verschillende uithoeken van het land, vestigde het gezin zich in Den Bosch. Zijn oudste broer bleef achter in Somalië, bij oma.

Heb je de ogen van je familie altijd op je gericht gevoeld, zoals na het overlijden van je broertje?

‘Ja. Ik ben de verbinder in de familie. Ik ben ook de enige met een hogere opleiding. Niet dat ik de slimste ben, maar wel de meest initiatiefrijke, de meest ondernemende. Ik ben altijd het centrale punt geweest. Familieleden in Engeland, Amerika en Somalië bellen ook altijd als eerste mij.’

Broodjes worst

Met de broodjes waarmee Ahmed sinds 2019 de supermarktschappen bestormt, neemt hij opnieuw die rol van verbinder aan. Dit keer probeert hij geen familie, maar bevolkingsgroepen bij elkaar te brengen. Want wat hem betreft kopen niet alleen moslims, maar ook ‘Hans en Janneke’ zijn broodjes worst, saucijs, frikandel, bapao en binnenkort ook pizza’s met halal vlees. Door de afnemende populariteit van varkensvlees in het algemeen ziet hij dat al gebeuren. 

Aan de basis van zijn product ligt een kruidenrecept dat hij in 2013 met zijn moeder ontwikkelde. Hij werkte toen als salesmedewerker bij broodleverancier Bakkersland, waar een klant hem had gevraagd of hij ook halal saucijzenbroodjes kon leveren. ‘Die bleken we niet te hebben. Deze vraag bleef maar echoën in mijn hoofd. Ik kreeg het idee om het zelf te gaan maken. Maar dan worstenbrood, want dat eten we hier in Den Bosch.’ Voor wie het niet weet: saucijzenbrood is van bladerdeeg en worstenbrood van brooddeeg.

‘In onze cultuur hoort eten bij een meeting’

Halal

Met een slager en een bakker uit de regio maakte hij in 2014 zijn eerste vijfhonderd halal worstenbroodjes. Zoals je van warme broodjes mag verwachten, vlogen ze over de toonbank. De vraag nam toe. Maar voor de slager, die handmatig ieder worstje voorzag van kruiden, was het lastig om de smaak consistent te houden. Daarop nam Ahmed contact op met Verstegen, marktleider op het gebied van kruiden en specerijen. 

Hoe kreeg je Verstegen zover om samen een nieuw product te ontwikkelen?

‘Ik belde ze gewoon op. Ik zei tegen die vertegenwoordiger: ‘Hé hallo, ik ben Kadir en ik wil graag worstenbroodjes maken. Ik ga ooit heel groot worden en jij gaat me helpen.’ Cees Peterse heette die vertegenwoordiger. Op de een of andere manier had hij sympathie voor me, want hij besloot dit product te ontwikkelen met mij, een speler zonder omzet, met alleen een idee.’

Samen met zijn moeder zocht Ahmed bij Verstegen naar de juiste hoeveelheden kruiden en specerijen. ‘Veel proeven. Een beetje van dit erbij, een beetje minder daarvan. Het duurde bijna twee jaar voordat we de smaak helemaal goed hadden’, vertelt hij terwijl hij twee opgewarmde worstenbroodjes opdient. ‘In onze cultuur hoort eten bij een meeting. Bij mij staan er dan worstenbroodjes op tafel.’

Eerste grote klant

In 2019, hij was intussen datamanager bij horecagroothandel Sligro, besloot hij zich fulltime aan zijn worstenbroodjes te wijden. ‘Ik werkte overdag en ’s avonds zat ik producten te verkopen voor Kadir’s. Op een dag stond ik op en zei ik tegen mijn vrouw: ‘Ik ga mijn baan opzeggen.’ Een week later liet Sligro weten dat ze mijn eerste grote klant wilden worden. Dat is een heel mooie start geweest.’

Daar kwam nog een grote investering van oud-ceo van Sligro, Abel Slippens bij. Met hem had Ahmed twee jaar eerder kennisgemaakt. ‘Ik had toen een proefabonnement op LinkedIn Premium genomen, waardoor ik gratis vijf e-mails naar belangrijke mensen kon sturen. Ik dacht: welke vijf mensen zal ik eens mailen? Slippens was een van hen.’ Die zag brood in zijn idee en nodigde hem uit voor een gesprek. Ze hielden contact.

Toen hij eenmaal zijn eerste grote klant binnen had, richtte hij samen met Slippens een bv op. ‘Hij heeft me de eerste duw gegeven naar waar ik nu sta’, aldus Ahmed. Door een verschil van mening over de strategie van het bedrijf kocht hij de oud-ceo een jaar later uit. ‘Het verdriet daarover was te vergelijken met de scheiding van mijn eerste vrouw’, blikt hij terug. ‘Maar daarna ging alles de goede kant op, omdat ik weer ruimte in mijn hoofd kreeg.’ 

Het ondernemerschap heeft er bij Ahmed altijd al in gezeten, vertelt hij. ‘Toen ik jong was, wilde ik twee dingen worden: advocaat en ondernemer. Maar ik had als tiener geregeld zelf een advocaat nodig. Voor samenscholingen op plekken waar dat niet mocht, winkeldiefstal, dat soort dingen. Het was meestal kattenkwaad, maar bijna ging het helemaal de verkeerde kant op met mij.’

‘Op een dag stond ik op en zei ik tegen mijn vrouw: ‘Ik ga mijn baan opzeggen.’

Hoe was je op dat verkeerde pad beland?

‘Mijn ouders gingen scheiden toen ik nog jong was. Ik groeide op bij een alleenstaande moeder die gebrekkig Nederlands sprak en het systeem niet begreep. We hadden het niet breed. Het was een opeenstapeling van factoren. Ik was zoekende, zat in een identiteitscrisis. Was ik nou Somaliër of Nederlander? Ik kon goed leren, op school haalde ik hoge cijfers. Maar ik wilde ook ergens bij horen, omdat ik geen prominent vaderfiguur meer in mijn leven had. De oudere jongens op straat omarmden me. Zij gaven mij dat gevoel van: hé, jij hoort bij ons.’

Emoties tonen

Wat niet hielp, was dat hij van huis uit nooit had geleerd om emoties te tonen. ‘Mijn moeder zei altijd: niet zeuren, hard werken. Zij en haar man hadden hun leven opgeofferd voor ons, nu moesten wij ons best doen om iets van dat van ons te maken. Ze kwamen niet naar ouderavonden, niet naar diploma-uitreikingen. Ik heb mijn vader naar de uitreiking van mijn hbo-diploma moeten slépen. De mentaliteit was: ja, je hebt je diploma, wanneer komt het geld? Zelf waren ze ook in een harde omgeving opgegroeid.’

Van familieleden hoort hij dat zijn vader, die vorig jaar februari is overleden, trots op hem was. ‘Dat maakt me extra verdrietig. We hadden dus wel nader tot elkaar kunnen komen. Onze relatie was stug. Ik haalde hem elke week op, dan gingen we naar de moskee en dronken koffie. Ik probeerde toenadering te zoeken, maar hij had een schild om zich heen. Misschien had hij onverwerkte trauma’s uit de oorlog, dat hebben we nooit geweten.’

Toen zijn gedrag op zijn zestiende steeds zorgelijker werd, stuurden zijn ouders hem naar een internaat. ‘Dat is mijn redding geweest.’ Op deze instelling, die vroeger bekendstond als de Glen Mills School, haalde hij zijn vmbo-diploma en leerde hij kritisch naar zichzelf kijken. ‘Daar heb ik geleerd om geen slachtofferrol aan te nemen en ervoor te gaan. Toen ik na twee jaar terugkwam, was ik een nieuw mens. Een nieuwe Kadir.’

‘Mijn baard heeft toch niks te maken met mijn competenties’

Twijfelen

Maar ook de nieuwe Kadir kreeg het niet bepaald in de schoot geworpen. Met een naam als de zijne was het bijna onmogelijk om op het mbo aan een stage te komen. Tijdens zijn hbo-studie Retailmanagement was dat niet anders. Bij zijn sollicitaties in het bedrijfsleven was hij afhankelijk van uitzendbureaus: zinloos om het op eigen houtje te proberen. ‘Dat heeft wel veel impact gehad op mijn zelfvertrouwen. Op een gegeven moment ga je aan jezelf twijfelen.’ 

Het toppunt was het moment waarop een medewerker van een uitzendbureau tegen hem zei dat ze de perfecte baan voor hem had, maar dat hij daarvoor wel even zijn baard af moest scheren. ‘Toen zei ik: ‘Ik heb een perfecte functie voor jou, maar dan wil ik dat je je haar rood verft.’ Waar slaat dat nou op? Mijn baard heeft toch niks te maken met mijn competenties? Dat is perceptie. Rutte zegt dat mensen zich moeten invechten. Dan denk ik: vechten? Tegen wie? Wie is de enemy? Perceptie is iets onzichtbaars. Daar kun je eindeloos tegen vechten.’ 

Geluk hebben

Dat het hem toch is gelukt, is doordat hij ‘driedubbel zijn best heeft gedaan’, vanaf zijn eerste stage tot nu. ‘En mensen moeten je dingen gunnen. Je moet net dat geluk hebben.’ In zijn jongere jaren is volgens hem het zaadje geplant voor zijn tomeloze ambitie. ‘Ik ben blij met wat ik heb meegemaakt. Het heeft me gemaakt tot wie ik ben. Ik kom van heel ver, dat maakt het ondernemen zo interessant. Er is weinig dat mij kan breken, want ik ben al een keer gebroken, toen ik als puber die identiteitscrisis had. Ik ben een vechter. Met een gelijk speelveld is er niemand die van mij wint. Nu wil ik de nummer één worden in halal vleesproducten. Dat is echt mijn doel. En ik ga dat halen. In sha Allah.’

Op de hoogte blijven van onze beste artikelen? Schrijf je dan gratis in voor onze nieuwsbrief.