Een groot kind met een hoog verantwoordelijkheidsgevoel. Zo noemt Volksbank-ceo Martijn Gribnau zichzelf. Ook wel: een stuiterbal die impact wil hebben op zijn omgeving.
Een rustig begin van zijn nieuwe baan was Martijn Gribnau (57) in 2020 niet gegund. Hij was net terug uit de VS en wilde vol goede moed als nieuwe ceo van de Volksbank van start gaan toen er een soort 'vulkaanuitbarsting' plaatsvond in de bestuurskamer. Allerlei sluimerende spanningen tussen de zittende bestuursleden kwamen ineens aan de oppervlakte. Wat uiteindelijk leidde tot het vertrek van een aantal van hen bij de bank (waar SNS, ASN Bank, RegioBank en BLG Wonen onder vallen). En dat voor iemand die zelf zweert bij transparantie en geen verborgen agenda's.
Meneer Gribnau, was het geen gruwel om zo te beginnen?
'Ik weet niet of dat het woord is. Het was wel bizar en verdrietig. Op zo'n moment kun je twee dingen doen: opstappen of in actie komen. Ik heb dat tweede gedaan, want ik loop niet weg voor uitdagingen en complexe situaties. Sterker: als ik er vooraf van had geweten, had ik nog steeds 'ja' gezegd toen ik werd gevraagd.'
Het was niet de enige domper die hij moest verwerken in de begintijd. Zijn vrouw Anita, die als consultant voor non-profitorganisaties werkt, was nog in Amerika op dat moment. Door twee achtereenvolgende lockdowns in de VS en in Nederland heeft hij haar vijf maanden niet kunnen zien. 'Dat viel niet mee, want zij is de belangrijkste persoon in mijn leven. We hebben elkaar op 15 juni 1990 leren kennen en gingen na tien dagen samenwonen. In die maanden van afstand hebben we veel gefacetimed, en laten we wel wezen: vijf maanden op een mensenleven valt best mee. Maar dit gaat me nooit meer gebeuren.'
Jullie hebben geen kinderen.
'Nee, dat was een bewuste keuze. We waren al wat ouder toen we elkaar leerden kennen, en wilden naar het buitenland. Ik vind kinderen een zeer hoge verantwoordelijkheid, ook gezien mijn eigen jeugd, en zag niet hoe we dat konden combineren. Mijn vrouw ook niet. Maar we zijn een hele goede oom en tante, die hun neefjes en nichtjes meenemen naar New York en naar de musical. Ik denk nu ook wel dat ik een goede vader zou zijn geweest, maar besluiten neem je op basis van wat je op dat moment weet, en dan moet je later niet terugkijken.'
Gribnau werd geboren in Berlijn, waar zijn ouders woonden in verband met het werk van zijn vader. Die verliet het gezin toen hij 6 is. Zijn moeder stond alleen voor de opvoeding van drie kinderen. Op zijn 13de kreeg hij een stiefvader. 'Dat is mijn emotionele vader, mijn eerste vader is mijn biologische vader.'
Een vaderfiguur had hij op die jonge leeftijd wel weer nodig. 'Ik daag van nature uit en heb heel veel energie.' Hij weet dat hij over kan komen als een 'stuiterbal' en een 'chaoot' bij mensen die hem voor het eerst ontmoeten. 'Adhd? Ja, hoor.' Op zijn Amerikaanse cv staat: 'Dutch, direct, dyslectic and disturbing (also irritates himself)'. Hij probeert er rekening mee te houden. 'Het is een soort kracht die ook nadelen in zich heeft. Het positieve is dat ik mensen kan enthousiasmeren en stimuleren, het negatieve is dat ik intimiderend kan overkomen en luister met vertraging: ik hoor je wel, maar ben in mijn hoofd alweer verder. Ik probeer letterlijk langzamer te spreken om mijn hersens te vertragen.'
'Ik hoor je wel, maar in mijn hoofd ben ik alweer verder'
Veel respect heeft hij voor zijn moeder, die hem veel liefde heeft gegeven en hem ook heeft gestimuleerd om ruggengraat te tonen en ambitieus te zijn. 'Ik heb ooit een mavo-advies gekregen omdat ik altijd heel slecht in testen ben geweest. Mijn moeder wist dat ik meer kon en stuurde aan op een nieuwe test. Daar kwam atheneum uit.' Zijn moeder is vorig jaar overleden op 80-jarige leeftijd. 'Ze heeft het moment zelf gekozen, het was op voor haar. We stonden op dezelfde dag in de krant: zij met haar overlijdensbericht en ik met de nieuwe strategie van de Volksbank. Hoe mooi is dat! Ze had nog gevraagd: wanneer komt het uit als ik eruit stap? Die humor had ze. Ik heb toen geantwoord: nou, als het kan op de dag van een vergadering met de raad van commissarissen…'