Rodney Lam (Daily Paper): 'Ik ben mijn ouders dankbaar'

30-08-2021

School? Mwoah. Hosselen, dat vond de jonge Rodney Lam pas interessant. Nu is hij ceo en mede-eigenaar van het hippe kledingmerk Daily Paper. 'Ik wil geld nalaten aan mijn kinderen om kansen voor hen te creëren die ik zelf niet heb gehad.'

Too cool for school is hij, ceo & mede-eigenaar Rodney Lam (47) van modemerk Daily Paper. Natuurlijk komt hij aangelopen in joggingbroek en hagelwitte gympen. Al is dat misschien niet zo gebruikelijk voor een gemiddelde ceo. Breed lachend. Rustig en tegelijkertijd met een neem-me-niet-in-de-zeik-houding. Fiere blik.

Vraag hippe tieners, rappers en voetballers naar Daily Paper en: duh, razend populair is het. 'Sophisticated streetwear maken we, geïnspireerd op futuristische Afrikaanse printen', aldus Lam. Officieel heet hij overigens Cheuk-A-Lam, maar vanwege het eindeloos moeten spellen van zijn naam is hij voor het praktische 'Lam' gegaan.

Het label is opgericht door Jefferson Osei, Abderrahmane Trabsini en Hussein Suleiman, alle drie met Afrikaanse roots. Lam is mede-eigenaar en als ceo zorgt hij voor de zakelijke groei. Net is een winkel geopend in New York, binnenkort volgt Londen. Crazy druk is het.

Wat in het oog springt in het Amsterdamse hoofdkantoor, zijn de jonge mensen die rondlopen. 'De gemiddelde leeftijd is 27 jaar', aldus de ceo. 'Ik haal dat gemiddelde omhoog.' Ook heeft het overgrote deel van de medewerkers – zo’n 80 procent – een niet-Westerse achtergrond.

Wie is Rodney Cheuk-A-Lam?Hij werd in 1974 geboren in Suriname. En kwam als baby met zijn ouders naar Nederland. Rodney Cheuk-A-Lam – nu ceo en mede-eigenaar van het hippe kledingmerk Daily Paper – maakte in Nederland alleen de mavo af. Maar zijn talent bleef niet onopgemerkt in het bedrijfsleven. Zo werd hij op zijn 25ste al manager operations bij KPN en had hij daarna nog diverse managerfuncties bij Vodafone, Zorg Thuis Meerstede en ING. In 2012 werd hij cfo bij muzieklabel Dirty Dutch. Drie jaar later werd hij ceo en mede-eigenaar van Daily Paper. Daarnaast heeft Lam het scenario voor de film Suriname geschreven, deze film ook geproduceerd en er een hoofdrol in gespeeld.

Is dat met opzet?

'Nee. Het is niet zo dat we mensen aannemen ómdat ze gekleurd zijn. Maar we begrijpen als multicultureel bedrijf de samenleving beter, gewoon, omdat de wereld buiten óók multicultureel is. In Nederland heeft een kwart van de inwoners een niet-Westerse achtergrond. Dat wordt alleen maar meer. Als je jouw bedrijf daar niet op inricht dan wordt het lastig geld verdienen. Je kunt als ondernemer zeggen dat je weet wat iemand eet op basis van data en analyses. Maar als je dat eten zelf nooit hebt geproefd, weet je niet waar je het over hebt. Onze designers zijn jong, en ze designen voor jonge mensen. Ze kennen de doelgroep niet, nee, ze zíjn de doelgroep. Tuurlijk werken hier witte mensen. En 80 procent van het managementteam is vrouw. Uiteindelijk gaat het erom wie het werk het beste kan doen.'

Hosselen lag Rodney Lam meer dan school

Lam's wortels liggen in Suriname. Als zijn moeder de lotto wint in 1974, gebruikt ze het geld om met man en drie kinderen naar Nederland te gaan. Net voor de onafhankelijkheid van Suriname. 'Mensen waren bang om te blijven, bang om wat er kon gebeuren.'

Hier aangekomen werkt zijn moeder in de verpleging, vader als bagagemedewerker bij KLM. 'Alle twee extreem lief, en harde werkers. Dat heb ik wel van hen meegekregen.' Hij heeft nooit het gevoel gehad iets tekortgekomen te zijn, ook niet financieel. Tot zijn ouders gaan scheiden als hij 12 jaar is. 'Mijn moeder moest ineens in haar eentje de huur betalen. Het was echt bikkelen om de eindjes aan elkaar te knopen.' 's Avonds kookt hij dan vaak voor zijn broer en zusje. 'Nee, dat vond ik niet erg. Het past in de Surinaamse cultuur, dat je voor elkaar zorgt, elkaar opvangt.'

School interesseert hem niet. Hosselen op het schoolplein wel. 'KLM was in die tijd hoofdsponsor van een internationaal voetbaltoernooi. Mijn vader had gratis posters gekregen van het Nederlands elftal, en die verkocht ik allemaal op school. Uiteindelijk verdiende ik met die 20 posters 50 gulden. Geweldig vond ik dat.' Het hoort bij de hosselmentaliteit, zegt Lam. 'Een Surinaamse moeder kan in de koelkast kijken en zien dat-ie leeg is. Maar er is altijd rijst in huis, een ei, iets wat er groen uitziet, en 's avonds eet je nasi. Je maakt iets moois met wat voorhanden is.'

Eigenlijk is dat ook wat de jonge Lam doet, zijn werkende leven bij elkaar 'hosselen'. Een beetje van dit, een beetje van dat. 'Na de mavo was ik totaal mislukt (lacht). Ik heb even de havo gedaan, maar was niet gemotiveerd.'

'Na de mavo was ik totaal mislukt'

De jonge Lam heeft geen idee welk beroep bij hem past. 'Ik was gefascineerd door mijn rijkere vrienden. Ik besefte dat het leven simpeler is met geld. Ze zagen er niet ongelukkiger uit. En hun ouders waren ook niet naarder dan die van mij.' Dus ja, geld verdienen lijkt hem wel wat. Maar hoe? 'Daarover had ik geen idee.' Hij probeert de modevakschool. Gaat naar de kerk, op zoek naar antwoorden. De christelijke Lam is zelfs nog een tijdje jeugdpastor geweest. Maar niets beklijft.

Wanneer kwam er een omslagpunt in uw leven?

'Toen ik trouwde op mijn 19de. Op de modevakschool ontmoette ik mijn toekomstige vrouw, mooi en kunstzinnig. Toen dacht ik: nou, ik moet wel wat van mijn leven maken. Voor mezelf. Voor haar.' Dit jaar zijn ze 28 jaar getrouwd.

Op de IJkade in Amsterdam wandelt Rodney Lam (Daily Paper) elke avond. Om even uit te zoomen, zoals hij het zelf noemt

Foto: Jeroen Poortvliet

Lam volgt cursussen op het gebied van financiën, sales, klantbeheer. Hij gaat aan de slag in het bedrijfsleven. Investeert in meerdere bedrijven, is filmmaker. Later wordt hij door Rabobank geïntroduceerd bij Daily Paper, als onderdeel van een project van de bank om klanten aan elkaar te verbinden.

Hij is 'best trots' op wat hij tot nu toe heeft bereikt, ondanks het gedwaal in zijn jonge jaren. Lam grinnikt: 'Weet je wat mijn moeder zei, twee jaar nadat ik bij Daily Paper was gestart? Ze zei: Nou Rodney, kan je nagaan wat er was gebeurd als je gestudéérd had!'

Vonden uw ouders dat belangrijk, een studie?

'Alle Surinaamse ouders vinden dat belangrijk. Daarmee kun je iets bereiken in het leven. Maar tegenwoordig is het al lang niet meer zo dat je een bul moet hebben om ergens te komen. Er zijn nu gewoon miljardairs zonder universitaire opleiding. Dat zag je vroeger veel minder.'

'Als je geen chirurg of advocaat wilt worden, hoef je geen opleiding te doen'

Wat dat betreft is het huidige schoolsysteem te star, vindt hij. 'We zijn te veel gewend in een bepaalde flow te leren. Je gaat naar de lagere en dan de middelbare school. Je volgt een studie, werkt. Maar waarom niet een tussenjaar nemen, of eerst werken en daarna studeren? Dan heb je een beter overzicht: dit weet ik, dit niet, en dat wil ik er nog bij leren.'

Bent u er rouwig om dat u geen opleiding heeft afgemaakt?

'Ik heb wel allerlei cursussen gedaan op hbo-niveau. Maar goed, soms wel. Wie weet doe ik later een executive mba, als een soort kroon op mijn werk. Want ik weet veel, maar ik ben benieuwd op welke manier ik die kennis nog meer kan inzetten.'

Motiveerden uw ouders u om door te zetten?

'Nee, tenminste, ze zeiden niet: Hee, je moet beter je best doen op school. Nooit. Ze hadden het zelf te druk. Ze waren bezig met zich aanpassen aan leven in Nederland. En het is denk ik ook iets van hun generatie, dat je niet je kinderen coacht in het leven.'

Voelt dat als gemis?

'Nee. Daarvoor voel ik me te succesvol. Ik ben waar ik ben niet ondanks, maar dankzij iets wat ze niet hebben gedaan. Het heeft me geïnspireerd om gaandeweg zelf te onderzoeken wat bij me past, zelfstandig te zijn. Misschien dat ik eerder op bepaalde plekken zou zijn gekomen, dat zou kunnen. Soms vraag ik me af of ik, als ik wel die begeleiding had gekregen, niet de ceo van Shell was geweest (lacht). Dat denk ik niet hoor. Ik heb een bepaalde vrijheid nodig in de dingen die ik doe. Daar past mijn ceo-schap van Daily Paper bij.'

YouTube is de beste universiteit

Met zijn eigen kinderen pakt Lam het wel anders aan. 'Ik praat veel meer met mijn kinderen dan mijn vader met mij praatte. Niet over gevoelens, maar in levenslessen. Ik wil ze begeleiden om het meeste uit hun leven te halen.' Zo raadde hij zijn dochter af haar studie kunst en economie af te maken. Ze leerde teveel over boekhoudkundige onderwerpen, en niets over geld verdienen via Instagram of andere social media. 'Haar leerkrachten misten de verbinding met de huidige tijd.'

Ik denk dat weinig vaders hun kinderen afraden een studie af te maken.

'Ik heb tegen alle drie mijn kinderen gezegd: Als je geen chirurg, piloot of advocaat wilt worden, hoef je geen opleiding te doen. De beste universiteit die er nu is, is YouTube (lacht). Je kan er alles vinden en alles leren. En dit overdrijf ik niet, elke dag kijk ik een half uur tot een uur YouTube. Van businessfilmpjes tot Oekraïense recepten.'

Welvaart

Lam’s wens van vroeger om geld te verdienen, is uitgekomen. Maar zijn doel is veelomvattender en ambitieus. 'De volgende stap in mijn leven is het bouwen aan generational wealth. Dat wij, als tweede en derde generatie niet-Westerse immigranten, geld kunnen nalaten aan onze kinderen om daarmee kansen voor hen te creëren. Kansen die we zelf niet hebben gehad.'

'Geld maakt niet gelukkig? Dat is een domme, domme uitspraak'

Hij kan fel worden als hij mensen hoort zeggen dat geld niet gelukkig maakt. 'Dat zijn van die domme, domme uitspraken. Geld is juist een belangrijk middel om het bestaande systeem te helpen veranderen. Om discriminatie tegen te gaan.’

Kijk naar witte vaders, zegt hij. ‘Die kopen een huis voor hun kids, betalen hun opleiding. Daardoor staan die kinderen meteen met 1-0 voor.' Dat wil Lam gelijktrekken, en hij is blij dat hij dat nu zelf kan doen voor zíjn kinderen. Hij wil mensen motiveren kansen te pakken in het leven, door veel over zijn ambitie te praten: 'He guys, dit is belangrijk.' Daarom geeft hij naast zijn werk ook advies aan jonge startende ondernemers. Om ze een duwtje te geven en economisch krachtig te worden.

Bent u zelf eigenlijk wel eens gediscrimineerd?

'Ja, maar niet zozeer op kleur als wel op opleiding. Toen ik nog bij KPN werkte, had vrijwel iedereen havo of vwo gedaan, en daarna een hbo-opleiding. Ik kende dat hele voortraject niet, voldeed niet aan de standaard. Daar merkte ik in het begin dat managers toch niet durven te kiezen voor iemand zonder hbo-opleiding, ook als die het wél beter weet.'

'En tuurlijk, discriminatie bestaat. Mijn Surinaams-Chinese vrouw is opgegroeid in Hoorn, zij werd op straat echt nageroepen. In Amsterdam, waar ik opgroeide, is dat anders. Ik denk dat discriminatie in Nederland vooral te maken heeft met het systeem van: wie vraagt, die krijgt. Witte Nederlanders zijn mondiger, die krijgen dat mee vanuit hun opvoeding of studie. In de Surinaamse cultuur groei je op met het idee om respectvol te zijn naar anderen.' Daar past voor jezelf opkomen en doorvragen niet meteen in.

Lam: 'Ik voel me Nederlands met Surinaamse roots. Dat kan gewoon samengaan.' Zijn ouders is hij dankbaar. 'Als zij de stap niet hadden gemaakt om naar Nederland te komen, dan was ik een ander persoon geworden. In Nederland heb je toch meer kansen dan in Suriname. Ik ben dankbaar voor hun opvoeding. En hun liefde, die ik altijd heb gevoeld.'

Op de hoogte blijven van onze beste artikelen? Schrijf je dan gratis in voor onze nieuwsbrief.