Deze Exact-topman wil Parkinson de baas blijven

Ceo voor twee dagen per week. Dat is Phill Robinson bij het Delftse softwarebedrijf Exact. De reden: Parkinson. Hij woont ook nog eens in Engeland. ‘Ik wil laten zien wat ik nog wél kan.’

Phill Robinson (54) is sinds kort weer wekelijks te vinden op het Exact-kantoor in Delft, langs de A13. Daar was hij door corona sinds februari niet meer geweest. Al die tijd verbleef hij in zijn huis in Engeland. Zo was het niet gepland toen hij drie jaar geleden als ceo van het softwarebedrijf begon. Robinson verbleef toen steeds twee weken in een appartement in Scheveningen met zijn vrouw, en daarna een paar dagen in hun huis in Engeland. Maar Robinson heeft de ziekte van Parkinson en werkt twee dagen per week als ceo in Delft. ‘Want je kunt een bedrijf niet leiden als je er niet regelmatig fysiek bent. Je moet zichtbaar zijn, besluiten nemen, leiderschap tonen. Dat willen medewerkers zien, vooral in crisistijd.’

Zeker als je ook nog eens parttime ceo bent.

‘Juist. Anders denken medewerkers: hij werkt niet alleen parttime, maar hij is er ook niet eens!’

Wat is voor u een normale werkweek?

‘Ik vlieg hier maandag heen, werk dinsdag en woensdag, en vlieg woensdagavond terug. Ik heb het managementteam de ruimte gegeven om zelf meer besluiten te nemen. Ze hoeven niet op mij te wachten, want dat vertraagt de boel alleen maar. Ik kom ook niet terug op genomen besluiten. Dat werkt goed.’

Wie is Phill Robinson?Exact-topman Phill Robinson werd in 1966 geboren in de Britse stad Leicester. Hij studeerde computer science aan de universiteit van Coventry en begon zijn carrière bij Oracle (Londen en San Fransisco). In 1990 stapte hij over naar het Amerikaanse softwarebedrijf Sybase. Daarna werkte hij nog bij Siebel Londen en het Amerikaanse Salesforce. In 2007 werd hij ceo bij Velocix (Cambridge), twee jaar later bij Iris Software in Londen. In 2017 werd hij benoemd tot ceo van het Delftse softwarebedrijf Exact. 

En de andere dagen?

‘Ik heb balans nodig. Als je me op straat ziet, zou je niet denken dat ik Parkinson heb. Mensen associëren Parkinson met trillen, maar er zijn in totaal dertig symptomen.’ Hij legt geroutineerd uit wat de ziekte Parkinson inhoudt: de hersenen maken steeds minder dopamine aan, een stof die nodig is om alle bewegingen van het lichaam aan te sturen. Dat lukt allemaal steeds minder, met trillen of juist verstijven als gevolg. ‘Maar Parkinson raakt ook je spijsvertering en je hersenen, waardoor je depressief of angstig kunt worden. Ik moet routine hebben, goed slapen, niet gestresst raken en genoeg bewegen om mijn energieniveau te managen. Dus afwisselend zwem, ren en fiets ik. Thuis in Engeland werk ik in de tuin en kook ik; dingen die harmonie creëren.’

En u renoveert ook uw huis.

‘Ja, en dat is behoorlijk stressvol, maar dat is nu klaar. We woonden centraal in Londen. Ik hield van de energie, de buzz van theater en uitgaan. Maar voor iemand met Parkinson is dat niet de beste plaats. Dus zijn we naar het platteland verhuisd, waar het leven een langzamer tempo heeft.’

Routine, slaap, beweging, geen stress: dat associeer ik niet met een ceo.

‘Nee, het klinkt tegenstrijdig. Maar doorwerken is voor mij óók een vorm van balans. Ik wil mijn hersenen in beweging houden. Daarnaast heb ik nog iets te bieden, kan ik productief en succesvol zijn. En ik ben niet voor het eerst ceo. Ik krijg geen stress van werk en word gesteund door mijn team, zowel professioneel als emotioneel.’

Het interview gaat na de foto verder 

Maar ceo voor twee dagen, kan dat wel?

‘Het is ongewoon, maar anderen doen het ook. Elon Musk runt bijvoorbeeld een aantal bedrijven tegelijk. Vorig jaar is Exact verkocht aan een andere private equity firma, KKR. Ik heb toen aangegeven dat ik op een gegeven moment parttime wilde gaan werken. Veel investeerders zouden zeggen: dat klinkt interessant, maar we gaan toch iemand anders zoeken. KKR vond dat ik het goed had gedaan en wilde verder met me.’

U heeft bij uw aantreden niet gezegd dat u Parkinson had. Waarom niet?

‘Het is een ontdekkingsreis voor jezelf. Na de diagnose had ik een gevoel van verlies en rouw. Daar moet je doorheen om uiteindelijk te accepteren dat je een chronische, progressieve ziekte hebt die je niet had verwacht. Maar je weet niet hóe progressief. Ik wist niet of ik binnen drie jaar in een rolstoel zou zitten of hier nu tegenover jou. Je bent ook bang voor de vooroordelen van mensen – die ik zelf ook had: Parkinson-patiënten trillen, zijn oud en functioneren niet meer. Veel mensen met Parkinson verbergen het voor hun werkgever, tot het niet meer kan.’

Meer weten over Parkinson? Bekijk dan dit filmpje:

U was bang dat u anders de baan niet zou krijgen?

‘Ik wist het niet zeker. Maar vooral wist ik nog niet wat Parkinson voor mijn leven betekende. Ik heb er nu een soort van controle over met behulp van medicijnen. Dus kan ik nu met meer zelfvertrouwen zeggen: ik heb Parkinson en het is oké.’

Werd het u verweten dat u het niet eerder had gezegd?

‘Nee, daar was ik wel bang voor, maar iedereen was positief. Mensen bedankten me dat ik het had verteld, en vroegen wat ze voor me konden doen, hoe we gingen zorgen dat dit zou werken. Ik ben dit verhaal publiekelijk gaan vertellen omdat er meer mensen zijn die dagelijks met een geheim naar hun werk gaan. Dat is verschrikkelijk. Met een leugen leven is echt heel moeilijk. Ik heb gemerkt dat mensen aardiger zijn dan je denkt. Bedrijven moeten in hun diversiteitsbeleid ook aandacht besteden aan medewerkers met een chronische ziekte.’

‘Met een geheim naar je werk gaan is verschrikkelijk’

U vertelde het uw medewerkers in een video. Waarom niet live?

‘Ik heb de video wel persoonlijk ingeleid in Delft. Maar ik dacht dat ik te emotioneel zou worden. Ik wist niet hoe het zou gaan, wat de reactie zou zijn. Kijk, ik houd regelmatig presentaties zonder problemen, maar dit was zó persoonlijk. In de video leg ik uit wat Parkinson inhoudt. Na afloop was iedereen stil, de shock was groot. Maar let op: Parkinson is geen doodstraf. Ik ga door en doe mijn ding. Een belangrijke les is: stel niet tot morgen uit wat je vandaag kunt doen. Iedereen zou zijn leven volgens dat principe moeten leiden. Ik haal dingen naar voren die ik na mijn pensioen zou gaan doen, want ik weet niet of het er dan nog van komt. Ik ben naar Australië geweest en wilde met mijn vrouw een wereldreis maken. Maar toen kwam corona.’

Van een donkere wolk naar positivisme: hoe doe je dat?

‘Ik heb sowieso een positieve kijk op het leven. Focus op wat je kan doen, niet op wat je níet kan doen. Dat houd ik ook mijn kinderen voor.’ Hij heeft vijf dochters tussen de 23 en 28 jaar. Drie komen uit zijn eerste huwelijk, twee zijn van zijn tweede vrouw. Zijn eerste huwelijk strandde vooral omdat hij in die periode in Silicon Valley werkte: altijd aan het werk, weinig thuis, veel stress. ‘Ik heb daarna meer balans gevonden.’

Drie dochters zijn lesbisch. Hij vindt dat niet bijzonder. ‘Het is toevallig. Ze zijn niet minder belangrijk voor me. Hun reis in het leven kan wel wat moeilijker zijn. Als ouder heb je de angst dat ze niet dezelfde mogelijkheden krijgen. Maar ze kunnen voor zichzelf opkomen. Ik ben trots op wat ze doen. Met hun partners erbij word ik omringd door negen vrouwen!’

Vindt u daarom diversiteit zo belangrijk?

‘Ze hebben me dingen geleerd over de uitdagingen die ze tegenkomen. Maar diversiteit heb ik altijd al belangrijk gevonden. Van alle gebruikers van onze software is statistisch gezien de helft vrouw. Je hebt dus ook een vrouwelijk perspectief op software nodig. En breder: een lhbti-perspectief. In mijn eerste jaar hier heb ik tijdens Pride Week de poster van Max Verstappen (Exact is sponsor; red.) aan de gevel vervangen door een grote regenboogvlag met de boodschap: ‘Iedereen is welkom’. Daar was wat passief verzet tegen op kantoor: wat zal de omgeving ervan zeggen? Willen we dit echt? Ik heb het doorgedrukt. We zijn een modern, open-minded softwarebedrijf. Je moet de cultuur vooruitbrengen.’

Dat staat ver af van Leicester, de plek waar hij opgroeide. ‘Mijn vader had drie banen om rond te komen, we aten één keer per week vlees. De tv was het venster op de rest van de wereld. Ik was nieuwsgierig, Dat is het beste dat mijn moeder me heeft meegegeven. Ze zei altijd: als je je verveelt, ben je vervelend. Ga iets doen, toon interesse ergens voor. Ik wilde daar weg op mijn 16de, desnoods via de marine. Uiteindelijk koos ik voor een computeropleiding op de universiteit. Ik was ook wel een beetje een nerd. Om die reden werd ik op de middelbare school gepest. Maar dan had ik thuis tenminste mijn computer nog.’

‘Ik ben het zwarte schaap dat naar Silicon Valley ging’

Keek u neer op uw ouders?

‘Nee, zij keken juist neer op mij! Ze begrepen niet wat de universiteit inhield en wilden dat ik zou gaan werken. Ze wilden ook geen ouderbijdrage voor mijn studiebeurs betalen, niet voor iemand die geen eelt op zijn handen had, nooit vuile handen had gemaakt. Via een baantje kon ik dat zelf betalen.’

Die houding veranderde zeker toen u carrière ging maken?

‘Nee, want de software industrie begrepen ze ook niet. De hele familie woont nog in Leicester. Ik ben het zwarte schaap dat naar Silicon Valley ging. Pas de laatste tien jaar hebben ze geaccepteerd dat ik een beetje anders ben.’

U gaat door tot het niet meer gaat. Bent u bang voor dat moment?

‘Zeker, de hele tijd. Hoelang kan ik nog werken? Is het zes maanden, zes jaar, tot mijn 70ste? Ik ga niet door tot het bittere einde, als mensen achter je rug om zeggen dat je eigenlijk moet stoppen. Ik wil met mijn hoofd omhoog vertrekken, in het besef dat ik zolang mogelijk het beste heb gedaan wat ik kon.’

Kunt u wel zonder uw werk?

‘Ik blijf in elk geval nieuwsgierig. Dat is een van de belangrijkste eigenschappen van de mens. Tijdens de lockdown heb ik thuis het werken in de moestuin ontdekt. Dus dan pak ik dat op.’