Toen haar moeder jong overleed, wist Meiltje de Groot: Ik moet door. 'Maak wat van je leven', was de opdracht die ze meekreeg. Dat doet ze nu als luchthavendirecteur.
Tien jaar geleden verruilde Meiltje de Groot topfuncties bij Schiphol en de Belastingdienst voor een bouwkeet op Teuge Airport. Er woonden konijntjes onder haar kantoor. Er groeide een boom naar binnen. ’s Zomers was het er 40 graden en ’s winters zaten zij en haar collega’s met een slaapzak over de benen te werken. De Groot sleepte Teuge weg van het randje van een faillissement. Nu er een financieel gezonde luchthaven staat, met de missie om duurzaam vliegen op de kaart te zetten en draagvlak in de omgeving, is ze naar Twente Airport overgestapt om ook daar de luchthaven van de grond te krijgen. ‘Ik heb hier het Peter Stuyvesant-gevoel: het is bruisend, avontuurlijk, dynamisch.’
Bellen met Gerrit
Op de dag van het interview maakt de luchthaven zich op om nieuwe vliegtuigen te ontvangen die tijdens de coronaperiode aan de grond zullen staan. De beveiliging is opgevoerd en die avond wil De Groot testen of alles goed werkt. Even bellen met Gerrit van de marechaussee. Hij klimt die avond over het hek.
'Als ik bij Schiphol was gebleven, had ik daar nog gezeten'
U heeft altijd voor grote bedrijven gewerkt. Vanwaar die overstap naar zo’n kleine organisatie als Teuge?
‘Tussen Schiphol en Teuge heb ik nog een jaar voor de Belastingdienst in Noord-Nederland gewerkt. Het benauwde me zo erg. Er werkten dertigduizend mensen en ik was daar – samen met twintig anderen – aangenomen om de cultuur op te frissen. In zo’n grote organisatie wordt alles in Den Haag bepaald. Je hebt helemaal geen invloed. Alles wat je bedenkt, sneeuwt onder.’
‘Ik heb daar een mobiliteitscentrum opgezet, maar mensen zeiden: ‘We werken al dertig jaar hier, op dezelfde plek, met dezelfde collega’s. We krijgen gewoon stress bij het idee alleen al dat we iets anders zouden moeten gaan doen.’ Toen dacht ik: dadelijk werk ik hier ook twintig jaar en krijg ik die angst ook. Ik ga weg!’
‘Kijk, als ik bij Schiphol was gebleven, had ik daar nog gezeten. Door die stap naar de Belastingdienst heb ik een andere route gekozen. Maar wat ik bij Schiphol miste, heb ik nu wel: ik ben verantwoordelijk. Ik adviseer niet meer, ik doe. Een klein bedrijf is leuker. Je hebt meer invloed. Teuge voelde als mijn eigen bedrijf en Twente ook.’
U bent eigenlijk ondernemer geworden!
‘Ja! Weliswaar met andermans geld, maar ik probeer er zo goed en zuinig mogelijk mee om te gaan. Een voorbeeld: we hadden zestig wielblokken nodig. Die leg je voor het wiel van een vliegtuig zodat ze niet uit zichzelf wegrijden. In plaats van voor 10.000 euro heb ik ze voor 5.000 euro op de kop getikt. Zelfde kwaliteit. Dat vind ik gewoon leuk.’
Soms lukt het niet. Zoals de vrachtvluchten die moesten uitwijken omdat Schiphol vol was – ja , niet nu, dit was een aantal jaar geleden. ‘Wij werden benaderd door grote buitenlandse luchtvaartmaatschappijen, of ze niet bij ons mochten landen. Dat vond ik interessant. Het zou een mooie bron van inkomsten zijn voor ons. Maar er kwam zoveel weerstand vanuit de politiek en vanuit de omgeving. Ze waren bang voor herrie en overlast. Prima, er is geen draagvlak voor. Dat kan ik accepteren. We hebben het in elk geval geprobeerd en de kansen laten zien voor de regio.’
Interview gaat na de foto verder