Meiltje de Groot: ‘Niet blijven hangen, maar dóór’

Toen haar moeder jong overleed, wist Meiltje de Groot: Ik moet door. ‘Maak wat van je leven’, was de opdracht die ze meekreeg. Dat doet ze nu als luchthavendirecteur.

Tien jaar geleden verruilde Meiltje de Groot topfuncties bij Schiphol en de Belastingdienst voor een bouwkeet op Teuge Airport. Er woonden konijntjes onder haar kantoor. Er groeide een boom naar binnen. ’s Zomers was het er 40 graden en ’s winters zaten zij en haar collega’s met een slaapzak over de benen te werken. De Groot sleepte Teuge weg van het randje van een faillissement. Nu er een financieel gezonde luchthaven staat, met de missie om duurzaam vliegen op de kaart te zetten en draagvlak in de omgeving, is ze naar Twente Airport overgestapt om ook daar de luchthaven van de grond te krijgen. ‘Ik heb hier het Peter Stuyvesant-gevoel: het is bruisend, avontuurlijk, dynamisch.’

Bellen met Gerrit

Op de dag van het interview maakt de luchthaven zich op om nieuwe vliegtuigen te ontvangen die tijdens de coronaperiode aan de grond zullen staan. De beveiliging is opgevoerd en die avond wil De Groot testen of alles goed werkt. Even bellen met Gerrit van de marechaussee. Hij klimt die avond over het hek.

‘Als ik bij Schiphol was gebleven, had ik daar nog gezeten’

U heeft altijd voor grote bedrijven gewerkt. Vanwaar die overstap naar zo’n kleine organisatie als Teuge?

‘Tussen Schiphol en Teuge heb ik nog een jaar voor de Belastingdienst in Noord-Nederland gewerkt. Het benauwde me zo erg. Er werkten dertigduizend mensen en ik was daar – samen met twintig anderen – aangenomen om de cultuur op te frissen. In zo’n grote organisatie wordt alles in Den Haag bepaald. Je hebt helemaal geen invloed. Alles wat je bedenkt, sneeuwt onder.’

‘Ik heb daar een mobiliteitscentrum opgezet, maar mensen zeiden: ‘We werken al dertig jaar hier, op dezelfde plek, met dezelfde collega’s. We krijgen gewoon stress bij het idee alleen al dat we iets anders zouden moeten gaan doen.’ Toen dacht ik: dadelijk werk ik hier ook twintig jaar en krijg ik die angst ook. Ik ga weg!’

‘Kijk, als ik bij Schiphol was gebleven, had ik daar nog gezeten. Door die stap naar de Belastingdienst heb ik een andere route gekozen. Maar wat ik bij Schiphol miste, heb ik nu wel: ik ben verantwoordelijk. Ik adviseer niet meer, ik doe. Een klein bedrijf is leuker. Je hebt meer invloed. Teuge voelde als mijn eigen bedrijf en Twente ook.’

U bent eigenlijk ondernemer geworden!

‘Ja! Weliswaar met andermans geld, maar ik probeer er zo goed en zuinig mogelijk mee om te gaan. Een voorbeeld: we hadden zestig wielblokken nodig. Die leg je voor het wiel van een vliegtuig zodat ze niet uit zichzelf wegrijden. In plaats van voor 10.000 euro heb ik ze voor 5.000 euro op de kop getikt. Zelfde kwaliteit. Dat vind ik gewoon leuk.’

Soms lukt het niet. Zoals de vrachtvluchten die moesten uitwijken omdat Schiphol vol was – ja , niet nu, dit was een aantal jaar geleden. ‘Wij werden benaderd door grote buitenlandse luchtvaartmaatschappijen, of ze niet bij ons mochten landen. Dat vond ik interessant. Het zou een mooie bron van inkomsten zijn voor ons. Maar er kwam zoveel weerstand vanuit de politiek en vanuit de omgeving. Ze waren bang voor herrie en overlast. Prima, er is geen draagvlak voor. Dat kan ik accepteren. We hebben het in elk geval geprobeerd en de kansen laten zien voor de regio.’

Interview gaat na de foto verder

Twente Airport ligt midden in een natuurgebied. De vogeltjes fluiten. Het gras naast de landingsbaan staat kniehoog. Pas in juli wordt er gemaaid. Dan is de veldleeuwerik uitgebroed. Her en der staan tussen de dennenbomen oude bommenshelters voor F16’s – Twente is een voormalige militaire basis. Het is moeilijk om dit gebied te zien als innovatief kenniscentrum, maar dat is precies waar De Groot heen wil.

Hip kantoor

Samenwerkingen met de Universiteit Twente, Saxion Hogeschool, mbo en het lokale, nationale en internationale bedrijfsleven zijn al opgestart. Eén van de F16 shelters is al omgebouwd tot hip kantoor. De Groot ziet een combinatie van onderhoudsbedrijven en het ontmantelingsbedrijf AELS  voor zich, waarbij de onderhoudsbedrijven kunnen helpen om onderdelen geschikt te houden voor hergebruik in een onderhoudscluster voor vliegtuigen.

Dat ondernemende is u niet met de paplepel ingegoten. Wat was de boodschap van uw opvoeding?

‘Ga wat met je leven doen! Dat was mijn moeders hartenkreet. Zij was thuis, mijn vader werkte. Hij was wetenschapper, gepromoveerd chemisch fysicus. Eerst bij Shell, toen bij de Universiteit Leiden. Op zondag nam hij de trein vanuit Bussum, waar we woonden, om in het laboratorium nog even een metertje af te lezen. Dat vond hij leuk. Mijn moeder had twee oudere zussen. Die mochten studeren. Na haar kwam een broertje. Hij moest natuurlijk ook studeren. O ja, mijn moeder. Nou, die moest maar huishoudschool gaan doen. Zo ging het in die tijd.’

‘Ze is uiteindelijk diëtiste geworden maar toen ze trouwde zei mijn vader: ‘Ik verdien het meeste, ik blijf werken en jij zorgt voor de kinderen.’ Mijn moeder heeft dit altijd heel moeilijk gevonden. De neiging die ik heb om me te bewijzen komt voort uit mijn moeders hartenkreet. Die kans heeft zij gemist. Maar mijn vader vond het ook, hoor. Meisjes moeten voor zichzelf kunnen zorgen. Je moet niet afhankelijk zijn van een man.’

Wie is Meiltje de Groot?Meiltje de Groot wordt geboren in 1965 in Amstelveen. Ze studeert economie in Groningen en komt na enkele financiële functies bij Schiphol terecht. Daar werkt ze twaalf jaar in verschillende management functies. Na een uitstapje bij de Belastingdienst keert ze als directeur van Teuge Airport terug naar de luchtvaart. In acht jaar tijd bouwt ze de luchthaven op tot een financieel stabiel bedrijf. Nu doet ze hetzelfde voor Twente Airport. De Groot woont in Friesland met haar man, die een paardenstoeterij heeft, en twee dochters. Ze kan zelf geen vliegtuig besturen, maar heeft wel haar motorrijbewijs.  

Uw moeder is jong overleden. Later overleed ook uw broer op jonge leeftijd, 42 jaar oud. Hoe heeft dat uw keuzes beïnvloed?

‘Mijn moeder was 52 toen ze overleed. Dat heb ik ingewikkeld gevonden. René’s (de echtgenoot van Meiltje de Groot; red.) vader is ook op zijn 52ste overleden. Dat wordt een soort plafond. Ik dacht dat ik dat niet ging halen. Haast? Nee. Wel een gevoel van: pluk de dag. Ik moet nu gewoon goed leven.’

‘Ik heb veel moeite met mensen die zeuren’

Ingewikkeld? Dat lijkt me een understatement.

‘Het verleden is het verleden. Ik richt mijn energie op de toekomst. Ik heb veel moeite met mensen die zeuren. René heeft dat ook, gelukkig. Ik zou niet kunnen leven met iemand die op een negatieve manier in het leven staat. Dat gedroeftoeter levert niks op.’

Dat klinkt behoorlijk rationeel.

‘In mijn werk heb ik dat ook. Ik heb eens iemand moeten ontslaan. Dat kost handenvol geld en veel werk, maar dat schrijf je af. Maar het kost ook veel negatieve energie. Het moest gebeuren, het was mijn rol om het te doen, maar ik ben veel liever positief met mensen in gesprek.

‘Het is niet zo dat ik bij alles wat negatief is, zeg, weg ermee. Maar als je merkt dat het niet meer opgelost wordt, moet je iets doen. Een vriendin van mij zit al een paar jaar in een moeilijke situatie en iedere keer als ik haar spreek, begint ze erover. Dat vind ik heel ingewikkeld, als iemand ergens in blijft hangen. Ik zeg dan, misschien moet je het gaan aanpakken. Ik kan slecht tegen mensen die in hun ellende blijven zitten. Neem die next step!’

En, kon u dat zelf toen uw moeder overleed?

‘Verdriet is heel afschuwelijk. Daar moet je de tijd voor nemen. Maar je moet ook door met je leven. Je neemt het mee, maar het slijt. Er zijn mensen om je heen voor wie je er ook moet zijn. Het is self centered van je om erin te blijven hangen. Mijn vriendin vond het niks dat ik dat zei. Maar: los het op! En door! Ik snap, het is moeilijk, maar ik heb ook veel meegemaakt. Ik heb altijd geprobeerd om mezelf eruit te trekken. Ik kan wel blijven terugkijken. Daar heb ik niks aan.’

‘Niet iedereen kan dat. Dat snap ik ook wel. Maar dat vind ik lastig. Daar heb ik geen energie voor. Dan houd ik echt afstand. Dat is ook een beetje self centered natuurlijk.’

‘Ik ben de moeder die op zondag het vlees snijdt’

Is dat iets wat u geleerd heeft van haar overlijden?

‘Ik had altijd al die neiging om vooral vooruit te kijken. Dat is hierdoor versterkt. Ik vond: je moet door. Dat was een soort overlevingsdrang. Sommige mensen kunnen dat. Zo ben je gebakken. Mijn vader was ook niet de man om uitgebreid over gevoelens te praten. Hij had niet getekend voor de vader- én de moederrol. Hij regelde heel praktisch dat we elke avond in een restaurant aten, want koken kon hij niet. Maar een psycholoog voor mijn zusje vond hij onzin.’

‘Mijn zusje had die drang om verder te gaan niet. Zij is er nooit bovenop gekomen. Ik spreek haar niet meer. Er is teveel gebeurd. Het ging niet meer. Dat ging heel natuurlijk. Het was gewoon klaar. We zaten elkaar in de weg.’

Wat geeft u nu zelf als boodschap mee aan uw dochters?

‘Je moet nooit denken: ik kan iets niet wat een man wel kan. Ik heb altijd fulltime gewerkt, dat ging bij ons heel natuurlijk. In het begin gingen ze vijf dagen in de week naar de crèche op Schiphol, de Blauwe Octopus. Later verhuisden we naar Friesland. Mijn man wilde verder met de stoeterij en met zijn eigen adviesbureau en hij kon de kinderen daar prima bij doen. We hebben een hulp aan huis twee keer in de week en zij haalde vroeger ook de kinderen van school. Ik ben de moeder die op zondag het vlees snijdt. Ja, nu zijn ze 18 en 20, nu hebben ze me helemaal niet meer nodig, maar toen, als er iets was, gingen ze gewoon naar papa. Ik ben niet zo nodig geweest.’

Op de hoogte blijven van onze beste artikelen? Schrijf je dan gratis in voor onze nieuwsbrief.