Met je zus ondernemen: 'De crisis heeft ons hard geraakt'

Acht jaar geleden leek het erop dat familiebedrijf Broekman de crisis niet zou overleven. Winkels werden gesloten, medewerkers werden ontslagen. Toch vochten broer Daan en zus Pauline zich terug. ‘We moesten drastische maatregelen nemen.’

Daan Broekman (30)

‘We zijn de zesde generatie. Johannes en Annaatje Broekman begonnen in 1837 hier een kleermakerij en fourniturenwinkel. Mijn opa haalde als een van de eersten Levi’s naar Nederland. De zaak was destijds gespecialiseerd in werkkleding, maar daar wilde de oom van mijn opa, die ook in de zaak zat niets van weten. Dus verkocht mijn opa Levi’s 501 de eerste tijd stiekem van onder de toonbank. Nu zijn we een van de grootste jeansspecialisten van Europa.’

‘Het was voor mij niet vanzelfsprekend dat ik hier zou gaan werken of de zaak zou overnemen. Ik heb sportmarketing gestudeerd en zag mezelf een heel andere kant opgaan. Dat veranderde tijdens de crisis acht jaar geleden. We waren toen een stuk groter dan nu met ruim honderd man personeel. Ik zag hoe hard de crisis mijn ouders raakte. Ze zaten met al die dure huurcontracten, daar moesten ze vanaf. Ze hebben veel mensen moeten laten gaan. Dat was heel pijnlijk.’

Allemaal familieNederland telt duizenden familiebedrijven, maar hoe is het eigenlijk om in zo’n bedrijf te werken met je vader, zus, dochter, moeder, broer of neef? Levert dat vaak spanning op, of begrijp je elkaar ook zonder woorden? Forum spreekt ondernemende familieleden, over hun drijfveren en relatie met elkaar. Lees onderaan deze pagina andere afleveringen uit de serie.‘Toen zijn we bij elkaar gaan zitten. Wat gaan we doen? Samen hebben we besloten om een doorstart te maken. Ik zag zoveel uitdagingen dat ik na mijn studie fulltime in het familiebedrijf aan het werk ben gegaan.’
‘Mijn broer Wouter, mijn zus en ik zijn echt drie totaal verschillende personen. Als kind al. Mijn zus is de creatieve, de waakhond van ons concept. Ze neemt geen blad voor de mond. Mijn broer is wat rustiger, hij is de herenmodeman, gaat over de Thom Broekman-collectie. Ik ga over de webshop en over de inkoop van de mannenkleding van De Rode Winkel.’

‘Samen besloten we een doorstart te maken’

‘Mijn ouders zijn nog bijna elke dag in het bedrijf te vinden. Het houdt ze jong. Mijn vader kan soms boos worden als hij de winkel een rommeltje vindt, of als de handdoeken in de toiletten niet zijn bijgevuld. Aan de andere kant is hij de liefste man die er bestaat, zeker ook voor het personeel. Die persoonlijke aandacht voor het personeel hebben we echt van mijn ouders meegekregen.’
‘Ik vind het jammer dat we elkaar buiten het werk weinig zien, maar onze neuzen staan als het over de zaak gaat wel allemaal dezelfde kant op. We blijven onszelf verbeteren. Achteroverleunen is er niet bij.’

Pauline Broekman (35)

‘Vanaf mijn vijftiende vond ik in De Rode Winkel werken leuker dan hockeyen. Als je eenmaal bevangen raakt door het spijkerbroekenvirus, dan laat het je niet meer los. Ik droomde ervan om modeontwerper te worden. Maar of ik echt de zaak wilde overnemen? Ik zag mijn vader in die tijd elke dag weer brandjes blussen. ‘s Nachts moest hij vaak naar een winkel toe omdat er weer een alarm afging. Dat was niet bepaald wat ik voor ogen had. Ik vertrok naar Amsterdam, maar op de mode-opleiding lag ik vooral in de clinch met de docenten. Ik was té commercieel. Je moest de nieuwe Iris van Herpen zijn, niet de nieuwe Diesel. Ik ben later Artemis Styling Academie gaan doen, dat paste veel beter bij mij. Mijn opleiding en wat belangrijk was voor onze zaak groeide toen veel meer naar elkaar toe.’

‘Niemand wist hoe we de crisis moesten stoppen’

‘In Amsterdam werkte ik in een hippe boetiek met mooie labels. Het irriteerde me toen enorm wat er met ons familiebedrijf gebeurde, we werden een beetje de Mediamarkt onder de jeanswinkels. Het was echt crisis. Winst maak je met euro’s, verlies met duizenden. En niemand in het bedrijf wist wat we moesten doen om dat te stoppen, behalve hele drastische maatregelen nemen. Ik ben bij dat proces heel nauw betrokken geweest en na de doorstart hebben we het hele concept omgegooid. We wilden terug naar hoe we begonnen zijn: de specialist met liefde voor het vak.’
‘Ik ben trots op wat we samen hebben neergezet. We hebben nu weer zo’n veertig mensen in dienst. Het gaat bij ons niet alleen over de kleding, maar ook over de manier waarop we met z’n allen samenwerken, dat betekent ook oog hebben voor elkaar. Het is zeker niet altijd makkelijk om met familie te werken, ik heb daar enorm veel van geleerd. Met familie heb je geen filter, je kunt volledig jezelf zijn.’
‘We hebben in het begin ook coaching gehad, moeten leren om elkaars verschillen te waarderen. Wij zijn heel anders. Daan begraaft zich vaak helemaal in z’n werk. Ik ben totaal chaotisch, hij is van de grote lijnen, beter georganiseerd. Ik ben weer creatiever. Ik weet nog dat hij krukjes voor in de kleedkamers had gekocht. Allemaal zwart staal. ‘Waar is de vrouwelijkheid gebleven?’, dacht ik toen ik terugkwam. Wouter is heel kalm, die zal z’n stem nooit verheffen. Mijn vader houdt zich nu vooral bezig met de herontwikkeling van het pand van Thom Broekman. De stille kracht achter alles is eigenlijk mijn moeder. Zij doet de onopvallende klusjes. Alles wat met contracten, HR en verzekeringen te maken heeft. Eigenlijk zouden we dat moeten overnemen, maar daar zijn we niet zo snel mee.’

Op de hoogte blijven van onze beste artikelen? Schrijf je dan gratis in voor onze nieuwsbrief.