'Mijn vader stak een speen gedoopt in champagne in mijn mond'

Hij werd letterlijk in de wijn geboren. Toch duurde het even voordat Jean-Louis Herman in het bedrijf HermanWines van zijn vader Paul Herman (ooit de jongste vinoloog van Nederland) kwam werken en bevangen werd door het wijnvirus. Samenwerken gaat goed, maar er was één punt waarop beide mannen met elkaar botsten…

 

Jean-Louis Herman (37): 

‘De familie-anekdote is dat ik letterlijk in de wijn ben geboren. Bij de bevalling stond de champagne klaar en mijn vader doopte daar een speen in en stak die in mijn mond. Nog voordat ik melk dronk. Toch was wijn lange tijd niks zakelijks voor me, alleen iets wat ik dronk; als 14-jarige stiekem een glaasje en later lekker op de bank met vrienden onze eigen ‘proeverijen’. Tien jaar geleden vroeg mijn vader een keer om een echte proefreis naar Frankrijk te organiseren. Zo ben ik erin gerold. Na twee eigen bedrijven, een studentenchauffeursdienst en eentje voor duurzaamheidsadvies, zat ik opeens in de wijn bij mijn vader.’

 

‘Wat me opviel en wat ik al die jaren niet had begrepen, was hoe je echt een band met een product kunt krijgen. Ik zag waarom mijn vader zo op kon gaan in z’n bedrijf. Je kunt úren onderzoek doen naar een wijn en mensen zo enorm blij maken met een proeverij of die perfecte mooie fles wijn voor een speciale gelegenheid. We handelen ook in speciale, oude wijnen met klanten over de hele wereld. In mijn vorige twee bedrijven waren het vooral financiële prikkels waar ik het voor deed. Ik kwam hier een beetje als de niet-wijnkenner binnen, en daar voelde ik me wat sullig over, maar ik ben meteen met de opleidingen begonnen en ben nu een vinoloog.’

 

‘Ik zag waarom mijn vader zo op kon gaan in z’n bedrijf’

 

‘Maar ik heb mijn vader ook moeten opleiden. Ik zag al snel dingen die beter en efficiënter konden, met name de automatisering. Daar zit een enorme generatiekloof. Mijn vader zou bij wijze van spreken het liefst alles van computers, telefoons en laptops naar buiten gooien en hier weer met een postduif gaan werken. Hij is begonnen met een lokaal wijnwinkeltje en heeft dat stapje voor stapje uitgebreid. Toen ik binnenkwam, was de enige software hier Excel en moest je elke fles afzonderlijk invoeren. Niet te doen: er liggen hier een half miljoen flessen. Het was lastig om mijn vader mee te krijgen in mijn modernisering. Daar hebben we heel veel zware discussies over gehad. Het was volgens hem allemaal compleet onnodig en ‘het werkt zo toch al 40 jaar?’ Dat heeft veel tijd, energie, ruzies en onbegrip veroorzaakt.’

‘We zijn daar inmiddels ruim doorheen. Nu hebben we een webshop en in tien jaar is ook de omzet verdubbeld. De persoonlijke benadering van mijn vader met klanten en leveranciers heeft ervoor gezorgd dat het bedrijf is waar we nu staan. Nog altijd bellen klanten voor een praatje. Maar we gaan ook met de tijd mee en buiten het product om zijn we niks meer dan een handelsbedrijf, waar pallets binnenkomen en dozen naar buiten gaan. Nu hebben we denk ik het beste van beide werelden.’ 

 

Paul Herman (66):

 ‘Mijn ouders zaten in verzekeringen, onroerend goed én hadden een drankenwinkeltje aan huis, hier in Axel. Als ik uit school kwam, dan stond er altijd een bodempje wijn klaar voor mij. Met een briefje erbij ‘Bordeaux, Bourgogne, of Côtes du Rhône?’ Ik wist al snel dat ik me in wijn wilde specialiseren en zo werd ik als 22-jarige in 1979 de jongste vinoloog van Nederland. Mijn ouders zagen daar absoluut geen brood in, maar ik had mijn passie gevonden.’

 

‘Ik heb via de wijn de meest interessante mensen ontmoet. De premier van Japan, Franse hoogheden en popsterren. We hebben bijzondere wijnkelders gekocht, twee jaar geleden nog in Scandinavië, uit het privébezit van een van de grootste industriëlen in West-Europa. Echt fantastisch. Je raakt dat wijnvirus nooit meer kwijt. Wijn is magisch. Laatst opende ik nog een goed bewaarde fles uit 1985, dan word je een beetje gek. Dat is echt uniek. Van wat er door mijn maag is gelopen, daar kun je ook een half dorp van kopen.’

 

‘JE RAAKT DAT WIJNVIRUS NOOIT MEER KWIJT’

‘Jean-Louis heeft nog wel wat over wijnen te leren, maar hij kan van een kwartje vijftig cent maken. Als mijn zoon tegenover je zit om zaken te doen, dan verlies je. Praten kan hij. Ik heb hem aan ’t begin meteen gevraagd ‘ben je 100 procent gemotiveerd, ik wil geen 99’. Als je die passie hebt, komt de rest vanzelf. Mijn vrouw Adriënne heeft jaren samen met mij het bedrijf geleid. Zij is er na een burnout mee gestopt. Twee kapiteins op een schip is ook wel moeilijk, ik weet wat, hoe en waarom ik het wil. Nu werkt mijn dochter Marie-Paule hier ook als inkoper, zij heeft bij de beste restaurants ter wereld gewerkt en neemt heel veel kennis mee.’

 

‘Jean-Louis en ik schelden elkaar wel eens de huid vol. Dat mag, als je het maar weer vergeet. Meestal gaat het over vernieuwing. Vroeger had ik als eerste in Axel een fax, was ik vooruitstrevend, nu ben ik de ouderwetse bok. Jean Louis is echt van het internet. Hij was ook degene die het idee had om het winkeltje los te laten en kantoren in ons magazijn te zetten. En daarom zitten we hier nu al twee jaar. Dat deed wel even pijn, maar dat verdriet heb ik ingeslikt. Technologie helpt, maar klanten en vakmensen face-to-face blijven spreken is ook plezierig. Dit werk is een droom die voorbijgaat. Nooit heb ik eigenlijk beseft dat dit mijn zaak was, dat dit zo serieus was. Dat kwam omdat ik zo bezig was met genieten van de wijn en alles eromheen. Als Jean Louis en Marie-Paule tien procent van het plezier mogen beleven van wat ik ooit heb beleefd hier, dan zijn ze spekkopers.’ 

 

Op de hoogte blijven van onze beste artikelen? Schrijf je dan gratis in voor onze nieuwsbrief.