Veerle Focke: 'Ik moet de grenzen aangeven'

‘De eerste periode als werkgever verliep… stroef’ was de conclusie van Veerle Focke. Maar gaandeweg maakte ze zich het managen eigen. Inmiddels heeft ze een bedrijf om trots op te zijn.

‘De overgang van zzp’er naar werkgever viel me zwaar. Het zal wel een stukje naïviteit zijn geweest. Ik had als student überhaupt nooit gedacht dat ik ondernemer zou worden. Maar bij de eerste baan die ik aangeboden kreeg werd me verteld dat ik alleen aangenomen kon worden als freelancer. Ik kom niet uit een ondernemersgezin en had geen idee wat het ondernemerschap zou inhouden, maar dacht: ‘Ik doe het wel gewoon’. Dus ik ging stukjes tikken, sprokkelde wat opdrachten bij elkaar. Dat ging eigenlijk best wel goed.’

VeerkrachtVeel ondernemers weten hoe het is om te vallen en toch weer op te staan. In de serie Veerkracht laten we deze ondernemers aan het woord. Wat maakten zij mee en hoe kwamen ze hier sterker uit?

‘Kort daarna nam ik een interim-klus aan, als adviseur interne communicatie. Die job ging best goed, en toen een goede collega na een reorganisatie werd ontslagen kreeg ik het spontane idee om haar in dienst te nemen. Daar zat niet bepaald een bedrijfsstrategie achter. Ik was natuurlijk al zelfstandige, en het leek me gewoon een praktische oplossing. Nou, dat was allemaal veel ingewikkelder dan gedacht. Lang verhaal kort: zij mocht niet voor mij werken vanwege een concurrentiebeding, maar het idee om iemand aan te nemen had zich in mijn hoofd genesteld.’

‘Die eerste periode als werkgever verliep… stroef. Ik heb kort na elkaar een aantal mensen aangenomen, maar dat pakte steeds anders uit dan ik had gehoopt. Voor de één had ik niet genoeg werk, bij de ander miste de persoonlijke klik of ontbrak elke vorm van werkethos. Ik heb ook lang gezocht naar de juiste houding die ikzelf als werkgever moest aannemen. In het begin liet ik nog wel eens over me heen lopen. Dan was ik toeschietelijk, en dan werd daar misbruik van gemaakt. Pas later heb ik geleerd dat ik als werkgever de grenzen aangeef, en dat ik over de normen en waarden op mijn kantoor ga.’ 

‘Ik was misschien wat naïef’

‘Was ik achteraf gezien klaar om personeel aan te nemen? Nee, zeker niet. Had ik er meer klaar voor kunnen zijn? Ook niet echt. Ik heb zelf nooit meegedraaid in een grote organisatie, en heb nooit kunnen afkijken hoe de verhouding tussen werkgever en werknemer eruitzag. En ik was misschien wat naïef. Heb van tevoren nooit goed nagedacht over wat het aannemen van mensen echt inhoudt. Was er iemand zwanger? O god, daar moet ik nu dus iets mee. Werd er iemand ziek? Oeps, dan moet dat werk worden overgedragen aan een ander. Pas gaandeweg heb ik mezelf het managen eigen gemaakt.’

‘Een onrustig begin, dus. Na die eerste periode heb ik getwijfeld aan mijn keuze om überhaupt te gaan ondernemen. Het ging best lekker in mijn eentje, snap je? Maar ik heb die stap wel gezet. Bij twijfel wel doen, zeg ik altijd. Dat is gewoon hoe ik leef. Soms pakt dat verkeerd uit, maar meestal heel goed. Zo ben ik ooit begonnen als freelancer, en zo ben ik uiteindelijk ook de werkgever van 25 man geworden. Dat werkt eigenlijk heel erg goed. Ik kan met recht zeggen dat we één grote La Plume-familie zijn. Daar ben ik trots op.’ 

Op de hoogte blijven van onze beste artikelen? Schrijf je dan gratis in voor onze nieuwsbrief.