Allemaal familie: 'Ik heb niet knarsetandend op hem gewacht'

Bij Q Care, specialist in decubituszorg (doorligwonden), lopen twee directeuren rond. Dat wil zeggen: de één is het nog even, de ander is het bijna. Lukt het vader Cees om de touwtjes uit handen te geven?

Cees Vermeer (67)

‘Eind jaren tachtig begon ik Elan Healthcare, een bedrijf dat zich onder andere bezighield met de ontwikkeling van een rolstoel waarin mensen zich staand kunnen voortbewegen. In de ondersteuning zit een zitkussen waarmee decubitus (‘doorligwonden’, red.) voorkomen kan worden. Omdat de kussens en matrassen niet door iedere zorgverzekeraar werden vergoed, bleven veel spullen ongebruikt in de kelder van de zorginstelling liggen, of na gebruik bij de revalidant. Voor mij de trigger voor het opstarten van Q Care. De (hulpmiddelen)zorg moest toegankelijker en ik wilde hergebruik van onze materialen mogelijk maken. Wat dat betreft was Q Care de tijd ver vooruit qua duurzaamheid dankzij onze circulaire werkwijze. Hoewel maatschappelijke betrokkenheid een grote rol speelt in mijn verhaal heb ik ook veel voldoening gehaald uit het opbouwen van ons bedrijf.’

‘Ik denk dat Roderick idealistischer is dan ik. Hij lijkt op zijn opa, de vader van mijn vrouw: sociaal, respectvol en heel goed in staat een ander in zijn of haar kracht te zetten. Die talenten heb ik altijd in hem gezien, maar het is niet zo dat ik knarsetandend zat te wachten op zijn komst. Zorg dat je voldoende hebt gestudeerd, zei ik, doe op een andere plek ervaring op en mocht het moment zich voordoen – en je hebt nog altijd interesse – dan kunnen we het erover hebben.’

‘Ineens drong het tot me door dat ik nauwelijks had nagedacht over de continuïteit van het bedrijf’

‘Dat moment kwam onverwacht. Ik was op ski-vakantie in Zwitserland, waar ik een helling nam, onderuit ging op een ijsplaat en meteen wist: foute boel. Heup gebroken. Ik werd per helikopter naar het ziekenhuis gebracht, geopereerd en vervolgens met een ligtaxi terug naar Nederland gereden. Ineens drong het tot me door dat ik nauwelijks had nagedacht over de continuïteit van het bedrijf. Wat nou als het verkeerd was afgelopen? We hielden familieberaad en hoewel ik altijd had gezegd: ‘het mag, maar het hoeft niet’, was ik toch wel blij dat Roderick de interesse en de affiniteit die hij als kind had, bleek te hebben behouden. Een geluk bij een ongeluk, ja, zo zou je het kunnen noemen.’

‘Nog een paar maanden en dan geef ik het stokje over. Roderick en ik hebben de afgelopen jaren intensief samengewerkt. Af en toe stuiten we op vraagstukken waarin we van mening en inzicht verschillen, maar het is helemaal niet erg om af en toe te botsen. Als iets schuurt, gaat het vanzelf glimmen.’

Allemaal familieNederland telt duizenden familiebedrijven, maar hoe is het eigenlijk om in zo’n bedrijf te werken met je vader, zus, dochter, moeder, broer of neef? Levert dat vaak spanning op, of begrijp je elkaar ook zonder woorden? Forum spreekt ondernemende familieleden, over hun drijfveren en relatie met elkaar. Lees onderaan deze pagina andere afleveringen uit de serie.

Roderick Vermeer (39)

‘Mijn vader heeft na het ongeluk misschien één of twee dagen thuis gezeten. Daarna is ‘ie, met krukken en al, weer aan het werk gegaan. Het typeert hem: hij is de man die zijn zaak vanaf de grond heeft opgebouwd. Ik denk dat mensen het wel eens vergeten als ze hem hier zien lopen – statig, goed gekleed – maar ik herinner me nog goed hoe vroeger elke cent moest worden omgedraaid. Elan Healthcare was zo’n typisch familiebedrijf dat min of meer in de huiskamer is begonnen. Als elf-, twaalfjarige nam ik de telefoon op met: ‘Goedemorgen, u spreekt met Roderick Vermeer, waarmee kan ik u helpen?’ In onze garage lag een voorraad anti-decubitusmatrassen en -kussens die ingepakt, gelabeld en verzonden moesten worden. Later, toen Q Care was opgestart, ging ik meehelpen op de administratie en in het magazijn, als student reed ik retouren door heel het land. Na mijn studie bedrijfskunde was ik vast van plan om eerst mijn eigen pad te bewandelen. Ik werkte al tien jaar bij Nestlé toen na mijn vaders ski-ongeluk de familie bij elkaar kwam om over de toekomst van het bedrijf te praten. Nu leek het een goed moment om in te stappen. Niet als ‘zoontje van de baas’, maar als iemand met een goed cv en het juiste profiel.’

‘Als mijn vader hier binnenstapt, ruikt en proeft hij dat er dingen anders zijn dan anders’

‘Nog even en dan ben ik directeur van Q Care. Het is nu al een beetje zo, maar toch… Als mijn vader hier binnenstapt, ruikt en proeft hij dat er dingen anders zijn dan anders. Dat is een mooi, direct gevolg van jarenlange ervaring, maar het maakt ook duidelijk hoe mijn vader leiding heef gegeven: met de touwtjes in handen. Voor mij is het delen van verantwoordelijkheid belangrijk, al komt die verantwoordelijkheid wel met een ‘verplichting’: als een bepaald idee niet werkt, moet je ook eigenaar worden van de oplossing, of van het probleem dat is ontstaan.’

‘Ik denk dat het ook bij mijn generatie hoort meer ‘family-time’ te organiseren. Q Care is mijn vaders kindje en hij had, al met al, meer aandacht voor dit ene kind dan voor al zijn andere kinderen samen. Heb ik daar onder geleden? Nee. Wil ik het anders aanpakken? Ja. Lukt dat ook? Laat ik het zo zeggen: ik ga beter mijn best doen. Een familiebedrijf draait dag en nacht door. Loslaten is moeilijk. Ik merk het nu ook aan mijn vader. We zullen hem op de zaak minder vaak zien, maar als klankbord zal hij altijd ergens aanwezig blijven.’

Op de hoogte blijven van onze beste artikelen? Schrijf je dan gratis in voor onze nieuwsbrief.