Jolanda Jansen (Ahoy): 'We móesten ingrijpen om te overleven'

Directeur van Rotterdam Ahoy Jolanda Jansen zij deed er, samen met haar team, alles aan om tijdens de coronacrisis het hoofd boven water te houden.

 

‘Tijdens het mooie weer van die eerste coronamaanden, in 2020, namen mijn man en ik steeds vaker de racefiets. Ik kan je nog precies de plekken aanwijzen – langs de weilanden van het stiltegebied, ergens tussen Rotterdam en Krimpen – waar ik me afvroeg: jeetje, hoe gaan we hier ooit uitkomen? Wat zal dat betekenen voor al de mensen die in Ahoy werken? Wat nou als alles misgaat? Wat ga ik dan in ’s hemelsnaam voor werk doen?’

Dealen met dilemma’sDit artikel komt uit de Bilderbergspecial die de redactie van Forum maakte in aanloop naar de Bilderbergconferentie. Onderwerp is dealen met dilemma’s. Hoe kies je als je moet kiezen, maar dat niet al te makkelijk gaat? Welke belangen en afwegingen spelen dan een rol? Hoe maak je dan een keuze? Meer artikelen uit dit nummer vind je onderaan de pagina.

‘We hadden twee grote kostenposten: de salarissen van ons personeel en de huur van ons gebouw. Kitty van Dongen, onze cfo, en ik wisten van het begin af aan dat de effecten van de crisis langer zouden gaan duren dan de looptijd van onze steunpakketten. We móesten ingrijpen om te overleven. In augustus hebben we aangekondigd dat we van zo’n 40 procent van het personeel afscheid moesten nemen. Dat was héél heftig, ik heb me achteraf nog wel eens afgevraagd hoe we dit anders hadden kunnen doen, maar óók voor ons gold dat we met 50 procent van de kennis 100 procent van de besluiten moesten nemen.’

 

‘Het was ongelooflijk pijnlijk loyale mensen te moeten laten gaan’

‘Het is een enorm cliché, maar toch: het was ongelooflijk pijnlijk loyale mensen, die met zoveel commitment voor Ahoy hadden gewerkt, te moeten laten gaan. Het kón niet anders. Er zijn daarna ook mensen uit zichzelf weggegaan, mensen die dachten dat het veel te lang ging duren, maar in maart 2022, toen we de boel weer konden opstarten, zijn er ook voormalige collega’s teruggekomen.’
‘Dat opstarten bleek veel zwaarder dan ik had gedacht. We moesten van nul naar 200 procent, dealen met inhaal-evenementen, een uitbreiding van het gebouw en het kennisverlies – de routines, na twee jaar corona: hoe deden we dit ook alweer – en nieuwe mensen meenemen in ons dna. De afgelopen anderhalf jaar zijn pittig geweest, maar what doesn’t kill you, only makes you stronger. Ik wist al van mezelf dat ik een doorzetter was en ik heb ook van geen enkele beslissing spijt gekregen, al had ik ze veel liever nooit genomen.’ 

 

Op de hoogte blijven van onze beste artikelen? Schrijf je dan gratis in voor onze nieuwsbrief.