Met je zus in 't familiebedrijf: 'We zijn geen Van der Valk'

In 4 maanden tijd een glamping uit de grond stampen én starten met de bouw van een boetiekhotel. Het bleek een test voor de relatie tussen de zussen Judith en Irene Stoevelaar. ‘Je moet elkaar volledig kunnen vertrouwen.’

Irene Stoevelaar (35)

‘Judith en ik werden samen verliefd op deze locatie in Nationaal Park Veluwezoom. In 1980 was ‘t vorige hotel op die plek afgebrand en wij waren van plan er een boetiekhotel te bouwen. Maar vanwege de crisis kregen we de financiering niet goed rond. Toen hebben we eerst de naastgelegen camping gekocht. En noem ons gek, maar binnen vier korte maanden zijn we daar De Buitenplaats gestart, met 44 huisjes waar de zwijntjes langs lopen.’
‘Als je in zo’n korte tijd een bedrijf uit de grond stampt, moet je echt van elkaar op aan kunnen. En niet twijfelen aan elkaars beslissingen, want daar is simpelweg geen tijd voor. Je moet wel. Ik zou niemand anders zo vertrouwen als dat ik Judith vertrouw. Dat komt toch door onze bloedband. Je weet precies wat je aan elkaar hebt. Ik weet exact hoe ze denkt. Ze is wie ik ben, maar dan met andere karaktereigenschappen.’

Allemaal familieNederland telt duizenden familiebedrijven, maar hoe is het eigenlijk om in zo’n bedrijf te werken met je vader, zus, dochter, moeder, broer of neef? Levert dat vaak spanning op, of begrijp je elkaar ook zonder woorden? Forum spreekt ondernemende familieleden, over hun drijfveren en relatie met elkaar. Vandaag deel 14: de zussen Irene en Judith Stoevelaar. Wil je de andere afleveringen ook lezen? Kijk dan hier.

‘Judith is zes jaar ouder dan ik. Dus toen zij ging studeren in Rotterdam, bleef ik thuis alleen achter. Dat was niet leuk: na de scheiding van mijn ouders hebben we het niet makkelijk gehad, wat onze band alleen maar versterkte. We gaan voor elkaar door het vuur. Maar het heeft me wel zelfstandig gemaakt. En de band is altijd gebleven, ook met mijn vader.’

‘Ik zou niemand anders zo vertrouwen als dat ik Judith vertrouw’

‘Ze cijfert zichzelf meer weg dan ik. Ik zeg weleens gekscherend dat ik te egoïstisch ben om een burn-out te krijgen. Ook al ga ik soms over mijn grenzen heen door te lange werkdagen te maken, ik zeg dan vervolgens wel: ‘Oké, ik ga nu lekker hardlopen, morgen weer een dag.’ Zij maakt zich meer zorgen, en laat dingen minder makkelijk los dan ik. Tegelijkertijd merk ik wel dat Judith beter dan ik is in grootser denken. Nu we dit hotel samen aan het bouwen zijn, wonen we allebei met ons gezin op hetzelfde terrein. Best intens, maar het is voor ons de enige manier om te zorgen dat dit geweldig wordt.’ 

Judith Stoevelaar (40)

‘Toen ik klaar was met mijn studie bedrijfskunde – richting vastgoed – heb ik mijn vader gevraagd of ik voor én met hem kon komen werken. Bij de stages die ik deed, schreef ik weleens een rapport voor een klant, waar vervolgens niks mee gebeurde. Zonde van mijn tijd. Bij ‘t bedrijf van mijn vader kon ik tenminste grote projecten en concepten gaan ontwikkelen en bouwen. Daar hebben we nooit een lang gesprek over gevoerd, het gebeurde gewoon. En later is Irene daar bij gekomen na het afronden van de Hotelschool. Dat ik al uit huis was toen zij nog ‘thuis’ woonde, was best even slikken. Maar gelukkig kwam ze vaak bij mij in Rotterdam.’
‘Eigenlijk is dit geen familiebedrijf. We zijn toevallig familie, en hebben elkaar gevonden. Irene en ik werken heel nauw samen, maar het is niet de bedoeling dat we dit uitbouwen tot een bedrijf van en met meerdere generaties. En als één van de twee er klaar mee is, dan kan dat. Die vrijheid voelen we allebei. We zijn geen Van der Valk, waar er alleen familie op bepaalde plekken zit, en waar je nooit meer uit komt.’

‘Als één van de twee er klaar mee is, dan kan dat’
‘Irene is super pragmatisch en doortastend. En tegelijkertijd is ze nooit onbezonnen. Dat is een dun lijntje, maar ze zit aan de goede kant. Ik ben veel voorzichtiger en kritischer. Ik ben ook altijd bezig met anderen en nooit met mezelf. Dat zou ik wel meer van Irene willen hebben. Zij praat en denkt, ik denk voordat ik praat. Meestal heb ik tien seconden langer nodig dan zij, om vervolgens hetzelfde antwoord te geven.’
‘We wonen op het terrein van het boetiekhotel, maar niet permanent. Het stokje zal op den duur overdragen worden aan een manager, zodat wij het volgende project kunnen gaan doen. Ondanks dat we naast elkaar wonen, hebben we wel grenzen. En dat moet ook, want je stapt naar buiten en je bent op je werk. Dat wil je niet de rest van je leven. Sterker nog, ik moet er niet aan denken. Dit is wel een boetiekhotel hè, dus ik zou niet zo snel in oude kleren naar Albert Heijn gaan.’

Op de hoogte blijven van onze beste artikelen? Schrijf je dan gratis in voor onze nieuwsbrief.