Oud-hockeyer Jacques Brinkman: 'Ik kan nog steeds bloedfanatiek zijn'

Na 337 hockey-interlands en Olympisch goud in Sidney zette hij een punt achter zijn topsportloopbaan. Nu verdient hij zijn geld als directeur/eigenaar van een webwinkel én coach. Jacques Brinkman over zijn leven na de sport.

 

‘Twee jaar geleden heb ik kort na elkaar twee herseninfarcten gehad. Wat gebeurt hier, dacht ik. Dit is was wel het laatste waarmee ik als topsporter rekening had gehouden. Het hakte er zo in. Uit mijn hockeytijd kende ik geen grotere blessures dan een gebroken knieschijf of een kapotte meniscus. Kwestie van een operatie, keihard trainen en je was weer terug op het oude niveau. Maar dit was zo anders. Het enige wat je brein nodig heeft na zo’n infarct is rust. Dat klinkt simpel, maar voor mij was het een ramp.’

 

Bloedfanatiek

‘Niets mogen doen, helemaal geen doel hebben… ik heb dat moeten leren. En eerlijk gezegd kan ik dat nog steeds niet echt. Al snel was ik weer met van alles bezig. Al had ik me nog zo voorgenomen om me niet meer gek te laten maken. Ik heb wel geleerd meer te relativeren. Maar ik kan nog steeds bloedfanatiek zijn. En stevig uit de hoek komen als ik vind dat daar aanleiding toe is. Mijn vrouw wist niet wat ze zag toen ik deze zomer op tv te zien was als commentator bij de hockeywedstrijden tijdens de Olympische Spelen.’

https://youtube.com/watch?v=ACYxiT3Ikaw

Sticks en ballen

Ik ben eigenlijk altijd wel ondernemend geweest. Heb bedrijfseconomie gestudeerd in Amsterdam en ben al vrij snel begonnen met een eigen handelsonderneming: Brinkman Sport. Ook toen ik zelf nog hockeyde wilde ik daarnaast iets anders omhanden hebben. Sticks, ballen en andere hockeyspullen importeerde ik toen uit India en Pakistan en verhandelde ze onder de merknaam Gryphon. Dat deed ik toen nog allemaal in mijn eentje en met losvaste hulptroepen uit de familiekring. Mijn Utrechtse studentenkamer was mijn magazijn. Hele balen hockeysticks heb ik via de trap omhoog moeten slepen. Personeel had ik niet, dus op mijn antwoordapparaat moest je maar wat inspreken. In die tijd vond iedereen dat nog heel gewoon.’

Olympisch goud

‘In 2000 ben ik gestopt met hockey. Direct nadat we met oranje goud hadden gehaald tijdens de Spelen in Sydney. Samen met een compagnon heb ik toen een nieuw bedrijf opgezet om het merk Gryphon verder uit te bouwen. Binnen no time had ik er samen met hem nog een tweede bedrijf bij: Xandion Sport. Daarmee richtten we ons op de collectieve inkoop van onder meer energie voor bedrijven als golfbanen en kartcentra. En naast de groothandel in hockeyspullen had ik al een tijdje een webwinkel. Achteraf een beetje vreemde situatie. Leverde ik als groothandel aan winkels en beconcurreerde ik die winkels vervolgens met mijn eigen webwinkel.’ 

 

‘Voor het eerst van mijn leven was ik blij met een nederlaag’

 

Holland House

‘Ik was na tien jaar wel een beetje klaar met het bezoeken van winkels. Daarop hebben we besloten om te stoppen met de groothandel. Mijn compagnon is verder gegaan met Xandion en ik met de webwinkel. Wél onder een andere naam: Holland Hockey House. Die webwinkel heb ik ook nu nog. Daarnaast ben ik meer gaan doen aan coaching in het bedrijfsleven. Daar houden meer oud-topsporters zich mee bezig. Maar ik kan terugvallen op een ruime ervaring als coach. Ik ben ondernemer. En ik ben tien jaar hockeycoach geweest. De kennis die ik op die manier heb opgedaan, komt me nu goed van pas.’

 

Echt armoe

‘Natuurlijk moet ik geld verdienen. Maar het draait daar bij mij zeker niet alleen om. Ik ben nu bijvoorbeeld tien dagen naar Kenia geweest om kinderen te coachen. Het gravelveld waarmee we het moesten doen was echt armoe, de rest van de omstandigheden ook, maar ik vond het een fantastische ervaring om met die kinderen bezig te zijn. We hebben met teambuilding en trainingen toch heel veel kunnen bereiken. Normaal gesproken verloren ze wedstrijden rustig met 22-0. Nu wisten ze de schade tot 2-0 te beperken. Voor het eerst van mijn leven was ik blij met een nederlaag.’