Twee keer deed hij mee aan de Olympische Spelen. Tot een zeilongeluk een einde maakte aan zijn waterpololoopbaan. Gijze Stroboer werd ondernemer en begon met zijn eigen opleidingsinstituut voor de vastgoedsector.
‘De Olympische Spelen van 1972 in München vergeet ik nooit meer. We hadden onze wedstrijden al achter de rug, toen de aanslag op de Israëlische Olympische Ploeg plaatsvond. De dag erna was er een herdenkingsbijeenkomst. Zaten we daar met drieduizend Olympiërs bij elkaar in het Olympisch Stadion. Heel indrukwekkend. De Spelen gingen door. Maar van de ontspannen sfeer die er eerder heerste, was niets meer over. De tanks rolden door de straatjes van het Olympisch dorp heen. Het was chaos. Ik was blij dat we te horen kregen dat we naar huis mochten.’
Brons in Montreal
‘Een groot deel van de ploeg stopte na ‘München’. Maar ik was een stuk jonger. Dus mocht ik vier jaar later als lid van een sterk verjongde ploeg mee naar de Olympische Spelen van Montreal. Het brons dat we daar haalden, voelde als een revanche. Fantastisch. Ik heb daarna nog een tijd doorgespeeld op clubniveau. Totdat ik bij een zeilwedstrijd zwaar geblesseerd raakte. Het speel- en trainingsrooster voor het nieuwe seizoen was zó intensief. Ik had geen zin om daarvoor te gaan revalideren. Dan moet je een hoger doel hebben. En dat zat er gewoon niet meer in. En om nou ergens in een of ander zijbadje te gaan liggen ploeteren….’
Poster aan de muur
